ΜΠΟΥΛΑΣ, ΜΠΕΛΜΟΝΤΩ, ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ

Άσχημος. Συμπαθητικός άσχημος, όμως. Λέω για τον Σάκη Μπουλά, που πέθανε το πρωί. Τον περιμένανε, βέβαια, διότι ο καρκίνος είχε προχωρήσει. Τόσο, που όσο και να ήθελε το παλληκάρι να του αντισταθεί, να τον παραπλανήσει, ότι δεν συμβαίνει και το ό, τι χειρώτερο, ότι εγώ θα συνεχίσω τη ζωή μου, τελικά ο κάνσερ άρπαξε έναν ακόμα πριν της ώρας του. Στα 60 του χρόνια.

Έλεγα, λοιπόν, ότι ήταν άσχημος. Κακομούτσουνος. Όχι ο τύπος του γοητευτικού άσχημου, του σέξυ άσχημου που πρωτολανσαρίστηκε πριν μισό αιώνα και βάλε από τον Ζαν Πωλ Μπελμοντώ. Ο Μπουλάς ήταν ο τύπος του συμπαθητικού, του αποδεκτού άσχημου.

Ξέρεις. Υπάρχουν άνθρωποι, μέσα σ' αυτούς κι εγώ, που δεν μπορώ να αντικρύσω το άσχημο. Κάτι παθαίνω. Το άσχημο πράμα, το άσχημο πρόσωπο. Ο Μπουλάς βλέπεται. Δεν σε χαλάει.

Και επειδή ήρθε στην κουβέντα ο Μπελμοντώ, ο οποίος το έπαιξε και κωμικός. Της πλάκας σε σύγκριση με τον Σάκη Μπουλά, που είχε μια γνησιότητα θεατρική σαν κωμίκα. Δεν παρίστανε τον ηθοποιό, ήταν ηθοποιός. Και να σκεφθείς ότι το παλληκάρι όταν πρωτόσκασε μύτη ήταν μουσικός. Τραγουδιστής. Με ένα δικό του τύπο, κάτι μεταξύ βαλκανικό ροκ, επαρχιακό ποπ, σύγουρα αντισυμβατικό και πολύ προσωπικό στυλ.

Δεν είναι σωστό να αναφέρουμε δέκα ονόματα δήθεν κωμικών της ελληνικής τηλεόρασης, ηθοποιών που το παίζουν κωμικοί, οι οποίοι είναι οι ελάχιστοι μπροστά στον μετά τον αξέχαστο Βασίλη Αυλωνίτη επόμενο “Αυλωνίτη”, δηλαδή τον Σάκη Μπουλά.

Διαβάστε ακόμα:

Το «μαύρο κουτί» στην πτήση προς το άγνωστο