Ετσι θα την θυμαμαι την Ζωη

Δουλέψαμε υπέροχα, διασκεδάσαμε τρελά, κάναμε ακρότητες, γελάσαμε, δημιουργήσαμε, αγαπηθήκαμε και είμασταν κολλητοί για περίπου 3-4 χρόνια. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 όλα αυτά…

Είχα πέσει για μεσημεριανή σιέστα, και όταν σηκώθηκα ήταν η πρώτη είδηση που διάβασα: Πέθανε η Λάσκαρη. Δεν το πίστεψα. Μου έκανε σαν αστείο. Ήταν αδύνατον να το χωρέσει ο νους μου. Έμεινα να κοιτάζω το δημοσίευμα αποσβολωμένος… Άρχισαν να μου έρχονται εικόνες από τότε που δουλεύαμε μαζί και κάναμε κολλητή παρέα.

Όταν μιλάμε για κολλητή παρέα, σας μιλάω για καθημερινή παρέα. Με την ζωή στο θέατρο, με την Ζωή σε πάρτι, με την Ζωή στα μπουζούκια, με την Ζωή στο Εργοστάσιο του Μελετόπουλου, με την Ζωή στον Βοσκόπουλο, με την Ζωή στον Πάριο, με την Ζωή στης Αλίκης, με την Ζωή στην Θεσσαλονίκη, με την Ζωή στης Χρύσας, με την Ζωή στον Ντίνο ή στον Τάκη για φωτογράφηση, με την Ζωή στην Επίδαυρο… Παντού μαζί.

Όταν με πήρε τηλέφωνο ο στιχουργός Τάκης Καρνάτσος να μου πει ότι με θέλει η Λάσκαρη, έμεινα ξερός.Με το ζόρι θα ήμουν 25 χρόνων τότε. «Με θέλει η Λάσκαρη; Ουάου!» σκέφτηκα. Αυτή η γυναίκα που την έβλεπα στο σινεμά με περιμένει σπίτι της; Και πήγα. Τότε έμενε σε ένα ρετιρέ στην Πλατεία Δεξαμενής και η Μαρία Ελένη ήταν πολύ πολύ μικρή.

Ήθελε η Ζωή να επιστρέψει στο θέατρο με το έργο «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές» και με ζήτησε να της κάνω δημόσιες σχέσεις. Το πρώτο που σκέφθηκα ήταν να την πάω στον Ντίνο Διαμαντόπουλο, να της φορέσω μια τουαλέτα και να βάλω 4 αγόρια με το μαγιό τους να την χουφτώνουν. Θρίαμβος! Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε παντού, κουβεντιάστηκε παντού και το θέατρο γέμισε ασφυχτικά.
Αυτό ήταν. Γίναμε…

Διαβάστε την συνέχεια στο nikosonline.gr