Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΡΟΒΙΝΣΩΝΑ ΚΡΟΥΣΟΥ

Συγγραφέας. Αδύνατον, λες, μεγάλος συγγραφέας, με τη δική του προσωπική Ιστορία στο παγκόσμιο πάνθεον της λογοτεχνίας, έστω μ' ένα τουλάχιστον έργο δοξασμένο, να είναι και κάτι... άλλο εκτός από γραφιάς. Π.χ. και μπίζνεσμαν. Και πράκτορας του βασιλιά, της κυβέρνησης. Και πρωτοπόρος δημοσιογράφος. Και εισπράκτορας φόρων.

Ροβινσών Κρούσος. Η ιστορία ενός ναυαγού σε άγνωστο, ερημικό νησί. Μια αλληγορία, λένε, στον τρόπο που εξελίχθηκε ο πολιτισμός. Και μαζί το μυθιστόρημα αυτό είναι το μανιφέστο του ατομικισμού στον κόσμο του οικονομικού γίγνεσθαι.

Ο Daniel Defoe δεν γούσταρε να γίνει παπάς, όπως τον προόριζε ο πατέρας του - έζησε και είδε πολλά στον καιρό του. Τη Μεγάλη Πανώλη στην Αγγλία με τους 100.000 νεκρούς. Τη Μεγάλη Πυρκαγιά που έκαψε όλα τα σπίτια στο Λονδίνο εκτός από τρία, το ένα του Ντεφόε. Πολιτικές διαμάχες. Χρόνια ταραγμένα.

Από τότε που έπιασε στο χέρι την πένα με φτερό ο Δανιήλ Φόε δεν σταμάτησε να γράφει. Μ' όλα καταπιάστηκε. Τα άντερά του έγραψε. Βέβαια, το όνομά του το κουβαλάει «Ο Ροβινσών Κρούσος», στη σκιά τούτου του έργου όλα τα άλλα βιβλία, άρθρα, μελέτες του πρωτοπόρου του αγγλικού μυθιστορήματος.

Πιάσε τίτλους. «Θρησκευτική Ερωτοτροπία», «Πλήρης Άγγλος Έμπορος», «Νέος Οικογενειακός Εκπαιδευτής», «Η Πολιτιστική Ιστορία του Διαβόλου», «Η Δουλειά του Καθενός είναι Δουλειά Κανενός», «Η Ιστορία των Φαντασμάτων», «Σύστημα Μαγεία», «Η Μελέτη του Μεγάλου Νόμου της Υποταγής». Κι άλλα πολλά από τον, εκτός όλων των άλλων, δημοσιογράφο σκαπανέα του οικονομικού ρεπορτάζ.

Διαβαστε ακομα:

ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ... ΝΤΟΠΑΡΙΣΤΟΥΝ