ΤΟΥ ΠΟΠ ΚΟΡΝ ΚΑι ΤΗΣ ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ

Ενοχλήσεις ο Σω. Αμάν! Το μηχάνημα με ενημερώνει ότι ο ποδοσφαιριστής αισθάνθηκε ενοχλήσεις. Τι ακριβώς συμβαίνει, με πιάνει επιτόπου τάραχη, τάραχη, τάραχη... Σα να με καταλαβαίνει το εργαλείο και επειδή μου ξηγιέται ενημέρωση, φουλ πανσιόν ενημέρωση σαν ολοκληρωμένο ΜΜΕ, μου γράφει ότι Δεν υπάρχουν ανησυχίες για τις ενοχλήσεις του Σω.

Είμαι οπαδός. Να δεχθώ ότι είμαι και πολύ οπαδός. Αυτό σημαίνει ότι είμαι τόσο πίτουρο, που θα αρχίσω τη μέρα μου, που θα ξοδέψω το χρόνο μου, που θα ξεχάσω τον πόνο μου για τούτο και για εκείνο που με βολοδέρνει με μια ασήμαντη, μια ανύπαρκτη “είδηση”; Ότι ένα παίκτης έπαθε ένα  τράβηγμα, αλλά δεν είναι τίποτα, το παιδί έπαθε, αλλά ξέπαθε. Οχι, ρε.

Είμαι οπαδός, αλλά είμαι και κύριος. Όχι δούλος. Αυτό θα πεί “κύριος”, ότι έχω κυριότητα στον εαυτό μου. Ο δούλος, ο σκλάβος, ο αιχμάλωτος δεν είναι κύριος, επειδή, δεν κυριαρχεί στον ίδιο του τον εαυτό. Αυτή είναι η έννοια της λέξης “κύριος”. Και δεν μπορείς να αποκαλείς “κύριο” τον οπαδό που είναι υποταγμένος σε μια ομάδα, σε μια γυναίκα, σε ένα πάθος, είτε αυτό είναι το αλκοόλ, είτε ο τζόγος.

Είμαι οπαδός κι εγώ, ρε, αλλά την ομάδα μου την έχω δούλα μου. Είμαι γηπεδάκιας της κόκα κόλα, και του πόπ κόρν. Ακριβώς, Πάω στο γήπεδο και τη βρίσκω με την ομάδα μου, τρώω τα σποράκια μου, πίνω το αναψυκτικό μου και παρακολουθώ τη μπαλίτσα μου. Δεν κατάλαβα. Γιατί να αφήσω να με βάλει από κάτω η ομάδα μου, η αγάπη μου, η σχέση μου με την ομάδα;

Τι χοντρομαλακία είναι αυτή να γράφουν τα ΜΜΕ εντελώς ασήμαντες λεπτομέρειες για την ομάδα μου. Θα μου πεις ότι απευθύνονται σε αρρωστάκια. Σε πρεζόνια της ομάδας. Μου μοιάζει με την διαφήμιση που μία όρνιθα, ένας παρλαπίπας, σου λέει Μίλα ελεύθερα από το κινητό σου. Φοβερό, ε; Επειδή δεν σου κοστίζει, επειδή πληρώνεις ελάχιστα σ'έχει
για τόσο καπετάν μαλάκα, που σου προτείνει, έχεις, δεν έχεις δουλειά, έχεις, δεν έχεις λόγο, εσύ μίλα, πάρλαρε, τζάμπα είναι. Έτσι, ε; Επειδή είναι τζάμπα να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή να διαβάζω τη μία μετά την άλλη τις με το ζόρι “ειδήσεις”, που στο φινάλε δεν μ'αφήνουν να δω, τις ειδήσες εκείνες που πράγματι κάτι έχουν να μου πουν.