ΑΕΚ-ΠΑΟ: “ΔΩΡΟ” ΔΙΠΛΟ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ

Να'σαι αεκτζής, και να χάνεις από τον κωλοπαναθηναϊκό. Φαρμακώνεσαι. Χαλιέσαι. Γιατί; Δεν τον σέβεσαι σαν αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Δεν το δέχεσαι να χάνεις απ'αυτόν. Γιατί, ο Παναθηναϊκάκιας τη βλέπει αλλοιώς; Σε καμμία περίπτωση. Ποια ΑΕΚ, σου λέει. Παναθηναϊκός είμαι, σου λέει. Όχι για να χάνω από την ΑΕΚ.

Πάντα έτσι ήταν. Ακόμα και την κατοχή, μιλάμε για 70 χρόνια πριν, τότε που στην Αθήνα ήτανε οι Γερμανοί, η φανατίλα η ποδοσφαιρική δηλητηριάζε τη σκέψη το ίδιο, οπως και σήμερα. Και στα ντέρμπυ, του πρώην ΠΟΚ, πέφτανε μπινελίκια. Η ξενική κατοχή, κατοχή, και το ποδόσφαιρο, έτσι όπως το θέλει ο οπαδός, ποδόσφαιρο.

Ο αντίπαλος δεν είναι σκέτος αντίπαλος, είναι εχθρός, είναι μισητός, είναι βρώμικος, είναι υποδεέστερος, δεν του αξίζει να με κερδίσει. Έτσι, το σκέπτεται ο οπαδός, της ΑΕΚ, του Παναθηναϊκού, της κάθε ομάδος.

Κάτι καλύτερο περίμενε ο αεκτζής. Να κερδίσει αυτός ήθελε, τουλάχιστον να μη χάσει. Και ο βάζελος; Ευχαριστημένος. Χάριν της ΑΕΚ. Αν έχανε; Δεν θα αναγνώριζε τη νίκη της αντιπάλου. Ποια ΑΕΚ; Με τους παίκτες θα τα είχε, τον προπονητή, τη δίοικηση, τους μετόχους.

Ένα ακόμα ντέρμπυ. Πριν ακόμα προλάβει να τοποθετηθεί στο αρχείο, στο σωρό που θα το φάει η ναφθαλίνη, έδωσε την πίκρα στους μεν, και τη χαρά στους δε. Αυτή είναι η δύναμη του οπαδισμού. Αυτή είναι η σχέση με την ομάδα. Παίρνεις από την ομάδα σου. Και την ικανοποίηση, αλλά -χάρισμα είναι κι αυτή- και την απογοήτευση. Ποιος είναι αυτός που θα μου πει ότι ο οπαδός στο βάθος της ψυχής του, εκτός από την νίκη δεν θέλει και την ήττα, γιατί σαν άνθρωπος έχει και την ανάγκη να πονέσει.