ΑΝ ΗΤΑΝ ΓΑΒΡΟΣ Ο ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ!

Ο Ολυμπιακός είναι μικρή ομάδα. Λυπάμαι, αλλά έχω το δικό μου μέτρο. Πρώτα πρώτα, για να ξηγηθούμε, εγώ είμαι Ευρωπαίος. Άρα, έχω δικό μου ζύγι. Βεβαίως, είμαι ελληνόπουλο, περήφανο και τιμημένο, όμως νοιώθω Ευρωπαίος. Και είναι μαγκιά μου να είμαι, να αισθάνομαι Ευρωπαίος και μιλάω και ποδοσφαιρικά και πολιτικά και κοινωνικά και οικονομικά και ιστορικά.

Στο φινάλε ποια είναι η Ευρώπη; Ούτε της Αγγλίας γέννημα είναι, ούτε της Γερμανίας. Και καμμίας Γαλλίας και Ισπανίας και Πολωνίας. Όλοι αυτοί αναγνωρίζουν ότι σήμερα υπάρχουν, όπως υπάρχουν, διότι προηγήθηκε η Ελλάδα. Γέννημα της Ελλάδος είναι η Ευρώπη, παιδί της. Μόνον o πιθηκάνθρωπος, ο Καραγκιόζης Έλληνας, o της πλάκας πολιτικοποιημένος, ο επικίνδυνος εθνικά θα σου πει. Ποια Ευρώπη, μπινέδες είναι οι Ευρωπαίοι. Διάλογο δεν θα κάνουμε με λεχρίτες, όποιο κοστούμι κομματικό φοράνε. Λέγαμε ότι ο Ολυμπιακός είναι μικρή ομάδα.

Πάσα παίρνουμε, από τις δηλώσεις Μαρινάκη σε ισπανική εφημερίδα. Ότι θέλει να καθιερωθεί ο Ολυμπιακός στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, να ακολουθήσει τα πρότυπα της Ισπανίας, και τα λοιπά. Ευγενής η φιλοδοξία του εφοπλιστή. Δεν έχει, άλλωστε, κανένα νόημα να είναι πρώτος στο χωριό ο Ολυμπιακός και... μέχρι εκεί. Πολύ περισσότερο όταν στη Ελλάδα, σε τούτη τη γωνιά της Ευρώπης, ο Ολυμπιακός παίρνει το πρωτάθλημα, χωρίς να τον δυσκολεύει ΚΑΝΕΝΑΣ. Το παίρνει χωρίς αντίπαλο.

Ως Ευρωπαίος, λοιπόν, κι όχι μόνον ως Έλλην, δεν γνωρίζω κανέναν Ολυμπιακό, καμμία μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα που να λέγεται Ολυμπιακός. Το ότι ο Ολυμπιακός είναι πρώτος στην Ελλάδα, δεν μου λέει τίποτα. Κι αν ήμουν γάβρος, δεν θα μου έφθανε το πρωτάθλημα, το κωλοπρωτάθλημα της Ελλάδος. Θέλω το περισσότερο. Και το περισσότερο είναι αυτό που λέει ο Μαρινάκης. Να καθιερωθεί ο Ολυμπιακός στην ελίτ της Ευρώπης. Μιλάμε για το απίθανο, όμως. Αυτό που δεν θα γίνει ποτέ.

Μιλάω μία μία τις λέξεις και όποιος διαβάζει τον αποδυτηριάκια, όποιος τον ξέρει χρόνια από τον “ΦΙΛΑΘΛΟ”, θα σας πει, ότι απλά επαναλαμβάνω τις απόψεις μου. Λοιπόν.

Προκρίθηκε, κάποτε, ο Παναθηναϊκός στον τελικό των πρωταθλητριών Ευρώπης. Αυτό δεν σημαίνει, ότι η πανάθα έγινε ελίτ της Ευρώπης. Ρε, πρωτάθλημα Ευρώπης πήρε η εθνική ομάδα το 2004, όμως ΟΥΔΕΙΣ σοβαρός, σήμερα την βλέπει με άλλο μάτι, με διαφορετικό, σε σύγκριση με την εθνική, πριν τον θρίαμβό της, στην Πορτογαλία.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, του Κόκκαλη, του Μαρινάκη, του Αμπράμοβιτς, του Μπάφετ, το εμίρη του Κατάρ, του θεού του ίδιου είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ, όχι να εξελιχθεί στη ελίτ της Ευρώπης, αλλά ούτε και να ξεφύγει από τη μοίρα του. Να γίνει κάτι άλλο απ'αυτό που είναι εδώ και 30 και 50 χρόνια. Γιατί; Όχι, δεν θα κάνουμε μάθημα πάλι. Μία κουβέντα μόνο.

Όταν μία ομάδα συμμετέχει σε ένα μουχλιάσμένο πρωτάθλημα, όταν προέρχεται από ένα πρωτάθλημα χαμηλών ταχυτήτων, τότε της είναι ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ το σμόκιν σε δεξίωση στο ανάκτορο του Μπάκιγχαμ και σε Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων. Σακουλεβού;