ΟΤΑΝ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑΙΖΕΙ ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΙ

Παραιτήθηκε ο προπονητής του Άρη. Δεν υπάρχει άλλο σχόλιο, παρά να πεις ότι η προχειρότητα που χαρακτηρίζει τις ελληνικές ΠΑΕ πανηγυρικά εκδηλώνεται με το πόσο άκριτα επιλέγουν τον προπονητή. Και με το πόσο εύκολα τον σουτάρουν.

Ξεκινάς από τον προπονητή. Αυτή είναι η πρώτη σου φροντίδα. Η μεγάλη σου αγωνία. Ποιος θα είναι ο προπονητής σου. Σε ποιον θα αναθέσεις την περιουσία σου, δηλαδή τα συμβόλαια που έχεις με τους ποδοσφαιριστές. Ποιος θα είναι προπονητής, από τον οποίον εξαρτάται η αγωνιστική σου εικόνα και το ταμείο της ΠΑΕ. Και, βέβαια, εάν αυτός που θα επιλέξεις, δεν είναι μόνον αυτός που εσύ ειδικά χρειάζεσαι, αλλά και ότι μπορείς να συννενοηθείς μαζύ του. Εσύ, ο πρόεδρος της ομάδος. Ποιος άλλος; Εσύ που είσαι το αφεντικό, αποφασίζεις. Κι εσύ, το αφεντικό, κρίνεσαι, αν ξέρεις τη δουλειά σου, αν είσαι της πλάκας και για γιαούρτια.

Γιατί πήρανε τον Μιχαλήτσο; Δεν λέμε ότι κακώς του δώσανε την ομάδα που κινδυνεύει με υποβιβασμό. Λέμε γιατί συμφωνούν με κάποιον που είναι προπονητής, που κάνει τον προπονητή και μετά από λίγες ημέρες, του λένε “τελειώσαμε”. Υπάρχει δίοικηση στον Άρη ή κάποιοι παριστάνουν τη δίοικηση;

Η περίπτωση Άρη-Μιχαλήτσου εκφράζει φαινόμενο. Η δίοικηση, ο πρόεδρος μιας ΠΑΕ, και μιλάμε τώρα ακαδημαϊκά, στο θέμα προπονητής παίζουν μπαρμπούτι. Ζαριές ρίχνουν. Και άμα της κάτσει, καλώς. Αν όχι, ο κύριος δεν μας κάνει. Έτσι, ε; Δεν μας κάνει ο προπονητής και μας κάνει ο μπαρμπουτατζής; Ο ποντάρων στο καφέ παλτό, στον κύριο με το τσουλούφι, στον απέναντι μυτόγκα, για να χρησιμοποιήσουμε το μπαρμπουτίζειν.