ΑΝ ΕΠΑΙΖΑΝ ΤΑ ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ ΣΤΟ “ΝΤΕΡΜΠΥ”

Ολυμπιακός-ΑΕΚ 3-0, το είδα. Τι είδα; Αυτό που ήξερα ότι θα δω. Την αιώνια Ελλάδα είδα, αυτή που τρώω στη μάπα δεκαετίες. Δεν περίμενα και τίποτα άλλο. Ο Καζαντζίδης ζει. Η καζαντζίδικη Ελλάδα που την βλέπεις καθρέπτη στο γήπεδο του ποδοσφαίρου.

Πανηγυρισμοί για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, που δεν πέτυχε τίποτα για πάρτη της Ελλάδος, όμως κέρδιζε τη ΝΔ. Πανηγυρισμοί της ΝΔ, που έσπρωχνε κι άλλο την Ελλάδα στον πάτο, αλλά κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ. Πανηγυρισμοί και για τον Ολυμπιακό, όταν έπαιρνε το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό. Πανηγυρισμοί και όταν ο Παναθηναϊκός έσπαγε την κυριαρχία του Ολυμπιακού.

Πανηγυρισμοί και για το ένα ακόμα πρωτάθλημα του Ολυμπιακού, μετά το 3-0 επί της ΑΕΚ. Πανηγυρίζουμε για την κατάντια μας, για το ποδόσφαιρο μας, για το πρωτάθλημα μας, για τις μεγάλες και ιστορικές μας επιτυχίες. Όλε. Και τρις όλε.

Μήπως δεν θα έπρεπε να γίνει το ματς. Είναι μία σκέψη αυτή. Στέλνουν ένα μεγάλο πράμα, την ΑΕΚ, να παίξει ένα ματς με προδιαγεγραμμένο τέλος. Να δείξει τη γύμνια της, την αδυναμία της να αποφύγει την ήττα και από έναν Ολυμπιακό που αγωνίστηκε σε... στυλ προπονήσεως. Καλύτερος θα ήταν ο Ολυμπιακός στο διπλό στην προπόνηση, μεταξύ τους, αν οι παίκτες στου Ρέντη έπαιζαν για τα σουβλάκια. Ποιος θα πληρώσει τα σουβλάκια και τις μπίρες. Καλύτερος, πιο νευρώδης κι όχι να παραδίδει το μισό γήπεδο στην ΑΕΚ.