Botox και ξερο ψωμι

Το σεντόνι, που σήμερα κάνει πάσα το site, ανοίγει την πόρτα του μουντιάλ και μπαίνει κατ’ ευθείαν στον κόσμο των πλαστικών χειρούργων. Στην επιθυμία των γυναικών, και των ανδρών πια, να φτιάξουν τις «ατέλειες» του προσώπου τους και του σώματός τους. Και ξαφνικά ο αποδυτηριάκιας, η αυτή εξοχότητα Εγώ, κάνω ένα κλικ και αποκαλύπτει μια κατάρα… Τη γαμημένη Εντολή με την οποία προικίζεται ο άνθρωπος με το που τον ξερνάει η κοιλιά της μάνας του… Η αγωνία της νίκης, όχι μόνον στο ποδόσφαιρο.
Να νικήσεις ποιον; Κάποιον άλλον. Τον άλλον. Και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, διότι αν δεν τον νικήσεις εσύ, έστω αν δεν του δείξεις του αλλουνού ότι δεν είσαι εύκολη λεία, τότε εκείνος, ο άλλος, θα σε δαγκώσει.
Πώς να ξεφύγει ο άνθρωπος από τα προαιώνια; Πώς να κάνεις την υπέρβαση; Δεν γίνεται. Καταδικασμένος να είναι αρματωμένος, όχι μόνον σε όπλα αλλά και σε νόηση, για να λειτουργεί τουλάχιστον αμυντικά, μέχρι και να μανουβράρει την κατάσταση για να τακιμιάζει, να καλοπιάνει τον ισχυρό, τον ισχυρώτερο.
Ποδόσφαιρο, μύτη εβραϊκή, αυτιά ιρλανδικά, μάτια γιαπωνέζικα, όλα παραδίδονται στο νυστέρι του πλαστικού. ΠΛΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΣ είναι ο τίτλος του σεντονιού του αποδυτηριάκια.