ΒΕΖΥΡΗΣ ΣΤΟ ΣΟΥΛΤΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΑΟΚ

Τέλειωσε ο Γκαρσία από τον ΠΑΟΚ. Φοβερά πράγματα. Έναν τέτοιον παίκτη, μία τέτοια φάτσα, έναν τέτοιον σουγιαδόρο τον ψάχνεις να τον βρεις αν είσαι ΠΑΟΚ. Κι αυτοί τον διώχνουν. Μιλάει η ασχετοσύνη. Μια στιγμή.

Αυτά που λέμε δεν αφορούν μονάχα τον ΠΑΟΚ. Είναι ψωμάκι για όλους. Αντίδωρο και για τον αρειανό, και για τον γάβρο, τον καθένα που έχει νταραβέρι πνευματικό, ιδεολογικό με μία ομάδα. Ο ΠΑΟΚ στην περίπτωση Γκαρσία απλά μας δίνει την αφορμή να απλώσουμε κάποιες αλήθειες.

Πέρασε, λοιπόν, του Δώνη και του Γκαρσία του είπανε “Άντε στο καλό και με την ευχή της Παναγιάς της Σουμελά”. Ποιος είναι ο Δώνης, ρε; Εγώ θα σου πω. Ο Ιμπραήμ πασάς είναι ο βεζύρης του Σουλεϊμάν. Πήρες πρέφα; Μετά τον σουλτάνο, στην ιεραρχία της αυτοκρατορίας είναι ο βεζύρης.

Στο ποδόσφαιρο σήμερα ο Νο1 στην ομάδα είναι ο προπονητής. Ο Νο1  μετά το αφεντικό. Μετά τον Σαββίδη είναι ο Δώνης. Όχι ακριβώς ο Δώνης, αλλά ο προπονητής. Άρα, εάν είσαι σοβαρός σουλτάνος, εάν είσαι αξιόπιστος εξουσιαστής, εάν είσαι όχι τυχαία επιχειρηματίας στο ποδόσφαιρο, πριν στηρίξεις τον προπονητή τον έχεις τσεκάρει. Τον έχεις αξιολογήσει. Μην τυχόν αύριο ο Σαββίδης στην πρώτη στραβή σουτάρει και τον Δώνη. Θα μας κουφάνει.

Το τελειώνω. Ο διαβασμένος πρόεδρος της ΠΑΕ, επειδή γνωρίζει ότι όλο το παιχνίδι στην ομάδα το κάνει ο προπονητής, επιλέγει κάποιον με την προοπτική να τον κρατήσει τουλάχιστον πέντε χρόνια. Είσαι ΠΑΕ ανέκδοτο αν κάθε έξι μήνες, κάθε χρόνο αλλάζεις προπονητή.

Δεν είναι στόχος μόνον να έχεις έναν πρόεδρο, έναν ιδιοκτήτη στην ομάδα σου, αλλά εάν είναι δυνατόν κι έναν προπονητή για πέντε, για δέκα χρόνια.