ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΑΚΙ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣΠΟΡΟΥΣ…

Σχολή καράτε άρχισε να λειτουργεί στη Μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους είχε «αποκαλύψει» ο Νίκος Καραγιαννίδης. Και σχολή Ζίου- Ζίτσου στη Μονή Εσφιγμένου. Όχι θα έμενε πίσω το μοναστήρι των περισσότερο ακραίων χριστιανών, των ταλιμπάν της χριστιανοσύνης, που όλα τα άλλα μοναστήρια τους έχουν στη μαύρη λίστα και δεν έχουν σταματήσει να σκέπτονται ποτέ θα τους ξεφορτωθούν. Μην παρασυρθώ.

Στήνω εισαγωγικό σημείωμα για ένα κείμενο του Νίκου Καραγιαννίδη που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» μετά τους ολυμπιακούς αγώνες του 2012. Αφορμή η απόφαση του χάλκινου μεταλλίου του Ηλιάδη, του ενός από τα δυο μετάλλια της Ελλάδος στο Λονδίνο, να αφιερώσει το μετάλλιο του στο μοναστήρι του Βατοπεδίου. Εγώ να μην προσθέσω τίποτα.

ΓΡΑΦΕΙ, λοιπόν, ο Νίκος Καραγιαννίδης, με τίτλο «Για τον Ηλία δεν είχαν κάνει δεήσεις οι άλλες μονές…»:

Δεν είμαι θεούσα, όμως αν ήμουν συνειδητός πιστός στον Θεό κι όχι ένας χούλιγκαν της θρησκείας, ένας μαστούρης ταλιμπάν του χριστιανισμού, θα ένοιωθα βαθύτατα πληγωμένος και ντροπιασμένος μαζύ από την απόφαση ενός αθλητού να παραδώσει το μετάλλιό του σε μια συγκεκριμένη Μονή του Αγίου Όρους. Ειδικώς το Βατοπέδι, δηλαδή, το οποίο έχει υπό την πνευματική του προστασία το τζούντο κι όχι το μποξ π.χ. και το κανόε-καγιάκ;
Ένας 18χρονος τζουντόκα από το Καζακστάν κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στου Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, με το άγνωστο όνομα Ηλίας Ηλιάδης κι αφού είχε πάρει την ελληνική υπηκοότητα. Μπράβο στο παλληκάρι γιατί με την αξία του φτιάχνει τη ζωή του. Ο εν λόγω αθληταράς επιτυγχάνει στο Λονδίνο, στα 90 κιλά, μια ακόμα υψηλή διάκριση, έστω κι αν δεν στέφθηκε πάλι ολυμπιονίκης. Πού κολλάει στο έργο η θρησκεία και η αγάπη στον Χριστό, στην Παναγία, ακόμα η προσωπική προτίμηση σε κάποιο άγιο, κάποιο ξωκλήσι;

Ομιλούμεν για Ολυμπιακούς Αγώνες, δηλαδή μια ιστορία ολότελα γήινη, όχι θεία και ουράνια. Ένα εμπορικό event βουτηγμένο μέχρι εκεί που δεν παίρνει στο ντόπινγκ και στην κομπίνα, στα οργανωμένα συμφέροντα. Έτσι παίζει σήμερα ο αθλητισμός, είναι σκέτο show, όχι τελετουργική λατρευτική θρησκευτική εκδήλωση, όπως ακριβώς συνέβαινε στην αρχαιότητα, όπου επίσης δεν έλειπαν οι ματσαραγκιές.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλοδεχούμενοι οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί, όπως όλες οι διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις που προσφέρουν ζωντανές ανθρώπινες στιγμές, συναρπαστικές και συγκινητικές. Απεναντίας, μπορούν να χαρακτηρισθούν ως κοινό αγαθό σε πείσμα του 99% των αγωνισθέντων που είναι φαρμακωμένοι με κάργα ουσίες. Ο Εφραίμ τι θα το κάνει το μετάλλιο του τζούντο;

Εγώ αν ήμουν ηγούμενος Μονής, πιστεύοντας στην αλήθεια και την ανωτερότητα του δόγματός μου, θα ευλογούσα μονάχα χρυσά μετάλλια, κανένα ασημένιο, ούτε μπρούντζινο.
Είναι σε τέτοιο χάλι η Ελλάδα ομαδάρα που αποτελεί τουλάχιστον ύβρι να ισχυρισθεί ο τζιτζιφρίγκουλας φορώντας θεσμικό κοστούμι ότι ο λαός χρειαζόταν τη χαρά ενός μεταλλίου.
Τι να μας κάνουν σήμερα και τα πιο χλιδάτα μετάλλια…, στη ντράμπα πιάνουν ένα σακί καρπουζόσπορους, δεν είναι διαμάντια στέμματος για μια χώρα.

Το κάθε έθνος, πολύ περισσότερο κάθε θρησκεία, είναι της πολύ πλάκας και για μακρόσυρτα «ουουου…» εάν αισθάνεται δικαιωμένη για την αλήθεια της όταν αυτή ταυτίζεται με ένα από τις εκατοντάδες μετάλλια σε κάθε ολυμπιακή γυροβολιά.

Η Ελλάδα δεν έχει να φάει και θα χορτάσει, θα κοροϊδέψει την πείνα της με… μετάλλια;
Αυτά τα… βλήματα λεγόντουσαν επί του ασυγχώρητου Παπαδόπουλου στη γραφική Ελλάδα της δικτατορίας. Ακόμα εκεί μας θέλουν κάποιοι ανάξιοι για μετάλλιο γελωτοποιοί.