ΔΙΝΕΙ ΛΕΦΤΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ, ΑΛΛΑ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΑΓΟΡΑΖΕΙ

Βάζει το χέρι στο παντελόνι και βγάζει, έτσι για πλάκα, ένα δεκάρικο και το σπρώχνει στον Παναθηναϊκό. Λέμε μια ομάδα. Μια μεγάλη ομάδα. Δεν θα δώσει ο άλλος δέκα εκατομμύρια π.χ. η, πέντε και δεκαπέντε εκ. σε μια μικρή ομάδα. Στον ΠΑΟΚ θα τα δώσει, όχι στον Ποσειδώνα Μηχανιώνας. Γιατί τα δίνει, όμως; Εδώ σε θέλω.

Ζούμε στον ωκεανό ενός απέραντου αυνανισμού. Αντί να ψάχνεται ο κοσμάκης που κάποιος, μόνον και μόνον επειδή δηλώνει οπαδός της ομάδος, χαρίζει τόσα λεφτά, πέφτει στο πανηγύρι. Αχνίζουν από τις ζητωκραυγές τα πρωτοσέλιδα. Στην αβάντα, βέβαια, για τη Χονολουλού και οι εφημερίδες. Ξεβρακώνονται κι αυτές κι αρχίζουν να χορεύουν από την τρελλή χαρά με λουλούδια στο κεφάλι και φύλλα από καλαμιές, χουρμαδιές στα ευαίσθητα σημεία του σώματός. Για τον μεγάλο ευεργέτη, τον ήρωα που δείχνει στην πράξη την αγάπη του για την ομάδα.

Κάποιο λόγο έχει ο κύριος, όμως. Για να δώσει τόσο χοντρό πακέτο κάποια σκοπιμότητα έχει. Δεν κρίνουμε αυτόν, γιατί ενισχύει την ομαδάρα, κρίνουμε τον κόσμο. Επιτέλους! Δεν πάει μπροστά το έργο της ζωής αν αποδείξουμε ότι κάποιος, κάποιος συγκεκριμένος, είναι απατεώνας, κομπιναδόρος, επικίνδυνος, ότι έχει ύποπτες, ανομολόγητες επιδιώξεις. Επιτέλους! Τον απατεώνα, τον μωρό λαό κρίνουμε. Που σε πείσμα της λογικής στοκάρει τη σκέψη του, ρίχνει στόκο στο μυαλό του, γιατί δεν θέλει να ακούσει ότι αυτός που τα ακουμπάει τη χρησιμοποιεί την ομάδα.

Να το πω με την ευκαιρία. Οι περισσότεροι εθνικοί ευεργέτες, αυτοί που έχουν δώσει το όνομά τους σε δρόμους και πλατείες, ήταν άτομα αδίστακτα, πάτησαν επί πτωμάτων. Ήρθε να πάρει από την ομάδα σου, κορόϊδο, ο άλλος με τα λεφτά του. Να σε αγοράσει. Και ξέρεις γιατί; Επειδή είσαι φτηνός. Λίγος. Ελάχιστος.