ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΟΜΑ, ΜΙΚΡΗ ΟΜΑΔΑ

Είσαι αρειανός, είσαι περήφανος για την ομάδα σου, ας λένε "σκουλήκι" οι άλλοι, εσύ αρειανάρα γεννήθηκες και διαβάζεις ότι "Πάμε για πόλεμο!". Οτι στο παιχνίδι που θα δώσουμε με τον Ατρόμητο στην Αθήνα "θα πάμε να πολεμήσουμε". Αυτό είπε για πάρτη της ομαδάρας σου ένας ακόμα περαστικός απο του Χαριλάου. Ο κύριος Σούλης Παπαδόπουλος, που επαγγέλεται τον προπονητή. Να σου πω κάτι; Περισσότερο δύστυχος απο τον αρειανό οπαδό είναι ο Έλληνας προπονητής ποδοσφαίρου. Για βάλτα κάτω.

Το έχετε σκεφθεί να παλεύεις για το μεροκάματο σαν προπονητής στην Ελλάδα; Η δυστυχία, σου λέω. Σαν το "100" κυκλοφορείς απο το ένα τετράγωνο στο άλλο. Σαν περιπολικό της αστυνομίας απο τη μια ομάδα στην άλλη. Δουλειές του ποδαριού. Κι αν πληρωθείς.

Και ο οπαδός σου λέει. Είμαι αρειανάρα, είμαι ηρακλάρα, πανιωνάρα, αεκάρα, παναθηναϊκάρα. Κι έτσι είναι. Πράγματι το όνομα της ομάδας είναι μεγάλο, η ομάδα είναι μικρή. Αδύναμη, μέχρι που την παίρνει ο αέρας.

Θα πάμε για πόλεμο λέει. Με ποιά όπλα; Με ποιά πυρομαχικά; Πόλεμο κουτουρού μπουγάτσα. Χωρίς σχέδιο μάχης. Ο,τι βγει. Θα ορμήξουμε όλοι μαζύ, σα μια γροθιά, άλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μυτιλήνη.

Δεν γίνεται έτσι δουλειά. Ομαδάρα, αλλά είσαι στον αέρα. Και άντε σώθηκε η ομαδάρα. Αν πράγματι η παραμονή στην κατηγορία είναι σωτηρία για τον Αρη, τότε εκτός από το μεγάλο όνομα έχει και μεγάλη διοίκηση και μεγάλη διοίκηση, μεγάλους παίκτες, μεγάλο προπονητή, μεγάλους φιλάθλους.