ΣΠΡΩΞΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΚΑΡΟΤΣΙ ΣΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ

Πολυμιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Για ποιον να μιλήσουμε, για μια ομάδα Β' και Γ' εθνκής, που έχει τα ίδια προβλήματα; Όχι βέβαια. Γιατί; Επειδή τα προβλήματα της, μία ομάδα μικρή, επαρχιακή, συνοικιακή, δεν τα θεωρεί...προβλήματα. Σιγά που θα κάτσει να σκάσει. Και ο κόσμος, και οι νυν και οι πρώην διοικούντες, να! Όπως έρθουν κιαι όπως κάτσουν τα πράγματα. Να!

Έτσι παίζεται το έργο στην Ελλάδα. Να βλέπουμε την ομαδάρα μας, να κερδίζει, να λέμε ότι είμαστε οι μάγκες και οι πρώτοι, εμείς όχι η διοίκηση και οι παίκτες, κι αν η ομάδα χάνει, πάλι η καλύτερή μας. Επειδή θα έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας και να ρίχνουμε τα μπινελίκια μας στον πρόεδρο πόυ θα τον κράζουμε που να βάλει τα λεφτά του, και να ξεφωνίζουμε πουλημένους τους παίκτες.

Αυτή είναι η βιόλα στην Ελλάδα απο την εποχή του Δυσσέα Ανδρούτσου και του Κατσαντώνη. Ίδιες συμπεριφορές ο κόσμος είτε φοράει φανέλλα μικρής ομάδας, είτε μεγάλης.

Να σου πω και το άλλο, το πιο μελαγχολικό. Όση οργάνωση, όσο πνεύμα οργάνωσης χαρακτηρίζει μια ποδοσφαιρική ομάδα Β' και Γ' Εθνικής, άλλο τόσο και μια ομάδα της σούπερ λίγκας, ακόμα και εκείνες που χτυπάνε έξοδο στην Ευρώπη. Να, γιατί ομάδες με ονόματα βαρειά και τεράστια για τα μέτρα της Ελλάδος, ονόματα δεν λέμε, καταντούν ρετάλια. Και το χειρότερο; Κάποια στιγμή ξαναφυσάει ο γρέγος, τους σηκώνει τα πανιά, ξεχνάνε γιατί είχαν τσακιστεί στα βράχια και ανυπεράσπιστοι περιμένουν να φάνε την επόμενη μπόρα. Και άντε πάλι παιδιά όλοι με τον επόμενο σωτήρα, να μαϊνάρουμε το σαπιοκάραβο.