ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Δείπνο στον Παναθηναϊκό. Έτσι το λένε οι Άγγλοι. Ντίνερ. Δεν σου λένε πάμε για φαγητό. Άλλο το μεσημεριανό, αυτό είναι λαντς, κι άλλο το βραδυνό. Δεν είναι το ίδιο. Γι'αυτό έχουν διαφορετική ονομασία. Αλλοιώς οι Άγγλοι λένε τα δάκτυλα του χεριού, αλλοιώς τα δάκτυλα των ποδιών. Κι αν ο άνθρωπος είχε δάκτυλα και στο κεφάλι, θα τους έδιναν άλλη ονομασία.

Είμεθα στον Παναθηναϊκό, όχι στον Μυστικό Δείπνο του Αλαφούζου. Θύμιζε πενταήμερη. Μαθητές και ο Δάσκαλος. Είναι πράγματι μία κοινωνική εκδήλωση το φαγητό έξω, πολύ περισσότερο το βραδυνό. Έχει μία σκοπιμότητα. Μόνο που αυτό που χρειαζόταν σήμερα ο Παναθηναϊκός, εν όψει του ντέρμπυ στο Καραϊσκάκη, λέει ο αποδυτηριάκιας, δεν ήταν ένα δείπνο. Όχι ξενέρωτα πράγματα.

Οι πιτσιρικάδες που χρησιμοποίησε ο Βονόρτας στο ματσάκι με τον Πανιώνιο, κι αυτοί που ήντουσταν στον πάγκο, κόπηκαν τα πόδια τους. Σου λέω ότι τα χρειάστηκαν τα άβγαλτα παιδιά όταν έπεσαν οι αποδοκιμασίες από την εξέδρα. Με ποια ψυχή, με ποιο ηθικό να πολεμήσει στο Φάληρο ο Παναθηναϊκός όταν το κλίμα στην ομάδα είναι από αδιάφορο έως φοβικό; Όπως το λέω.

Τι κάνεις σαν Αλαφούζος; Ρωτάς τους μπαρουτοκαπνισμένους παληούς, Ελευθεράκηδες, Κωνσταντίνου και σία. Αντί για δείπνο και τι ωραία ατμόσφαιρα που είμαστε, που έλεγε ο αξέχαστος Ηλιόπουλος, βάζεις δύο παίκτες να τσακωθούν μεταξύ τους παραμύθι φούρναρης. Ή, διώχνει, πάλι παραμύθι φούρναρης, ο Βονόρτας έναν παίκτη από την προπόνηση. Έτσι ανάβουν τα αίματα. Έτσι φτιάχνεται κλίμα.