ΤΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ

Εγώ αν ήμουν πρόεδρος στον μπασκετικό Παναθηναϊκό θα απευθυνόμουν σ'έναν ειδικό, υπάρχουν τέτοιοι, από τον οποίο θα ζητούσα να μου ζωγραφίσει τον ψυχογραφικό πίνακα του αθληταρά μου Δημήτρη Διαμαντίδη. Αυτής της ολοκληρωμένης σα μαχόμενος αθλητής προσωπικότητος. Και με βάση αυτό το “πορτραίτο” θα προσπαθούσα στη συνέχεια να επισημάνω άλλους Διαμαντίδηδες. Δεν μπορεί να είναι πολλοί, μετρημένοι στα δάκτυλα είναι οι προχωρημένοι εγκεφαλικά.

Αυτή είναι η δουλειά της μεγάλης ομάδος. Να ανακαλύψει παιδιά 12-13-14 χρονών που έχουν ξεκινήσει να παίζουν μπάσκετ και ούτε οι ίδιοι, ούτε οι προπονητές τους έχουν αντιληφθεί πως διαθέτουν εκείνα τα προσόντα με τα οποία μπορούν να εξελιχθούν στον επόμενο Διαμαντίδη.

Δεν κτίζεις ομάδα αν δεν κτίζεις το χαρακτήρα της ομάδας. Κι αυτό γίνεται μόνο με παίκτες κλάσεως. Όχι απλά αξίας. Η αξία ίσως σε προδώσει, δηλαδή να αποτύχει στο γήπεδο αυτό που μπορεί. Όπως να αποφύγει να δράσει στην πιο αποφασιστική στιγμή.

Η κλάση, όμως, η αξία που δεν είναι μόνον αξία, αλλά και κλάση, δηλαδή ο Διαμαντίδης θα πάρει την ευθύνη όταν έρθει το κρίσιμο δευτερόλεπτο. Και θα πετύχει το τρίποντο γιατί πριν ακόμα στείλει τη μπάλλα στο καλάθι τον έχει πλημμυρίσει η σιγουριά της ευστοχίας, και αισθάνεται μόνος του, σα Θιβετιανός μοναχός στο κελί του, αυτός, είναι μόνον εκεί, ούτε κόσμος, ούτε συμπαίκτες και αντίπαλοι.

Διαβάστε ακόμα:

Διαμαντίδης με το γονίδιο των εκλεκτών