ΧΟΛΥΓΟΥΝΤΙΑΝΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΣΤΟ ΤΣΑΜΠΙΟΝΣ ΛΗΓΚ

Είδαμε μπάλλα. Στους δύο ημιτελικούς του τσάμπιονς ληγκ είδαμε ποδόσφαιρο. Όχι αντιποδόσφαιρο. Θέαμα είδαμε και χορτάσαμε. Όχι αντιθέαμα. Ποδόσφαιρο υγείας και αξίας. Όχι άρρωστα πράγματα. Όχι ελληνικά, όχι τις ομαδάρες σας, που είναι βέβαια μεγάλες διότι τις αγαπάτε, διότι, επειδή είστε αυτοί που είστε, τη βρίσκετε μ'αυτές τις ομαδάρες σας. Μόνον που αυτές οι ομαδάρες σας, δεν βλέπονται, μεγάλε.

Έτσι είναι. Ποιο; Ότι κι εσύ μεγάλος είσαι. Μεγαλειότατος. Όσο μεγάλη είναι η ομάδα σου, όσο μεγαλώνει τόσο μεγαλώνεις κι εσύ. Και όταν η ομαδάρα σου είναι ένα σκουπιδαριό, μια πατσαβούρα, εσύ δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Διότι ξέρεις. Δεν είσαι κορόιδο. Ξέρεις. Ότι στην έχουν κάνει. Δεν μπορείς να δεχθείς ότι ο πρόεδρος, αυτός που ήρθε σα σωτήρας σε δουλεύει. Δεν γίνεται αυτό. Ποτέ δεν γίνεται. Έτσι λες.

Ότι ο πρόεδρος την αγαπάει την ομαδάρα όπως κι εσύ. Ο Εφραίμ τον έστειλε από το Άγιον Όρος να σώσει την ομαδάρα σου. Όχι, δεν μπορεί να σε δουλεύει. Κι όμως, ο αποδυτηριάκιας σου λέει ότι αυτό κάνει. Σε δουλεύει. Εν ψυχρώ. Γιατί ποντάρει στη δική σου αγάπη.

Λέγαμε, όμως, γαι τις ματσάρες Μπάγερν-Μπάρτσα και Ντόρτμουντ- Ρεάλ. Επειδή δεν είσαι κορόιδο, φαντάζομαι, ότι αντιλαμβάνεσαι ότι το χολυγουντιανό αυτό σκηνικό στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, στο οποίο βέβαια κυριαρχική συμμετοχή δεν έχει μόνον ο αγωνιστικός χώρος αλλά και ο ενθουσιασμός του πλήθους στις κερκίδες, μόνον τυχαίος δεν είναι. Μόνον συμπτωματικός δεν είναι.

Καλά κρασά.