ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΓΟΝΑΣ ΣΕ ΝΤΕΡΜΠΥ

Είχα ειδικό ενδιαφέρον να παρακολουθήσω από την τηλεόραση το ματς μπάσκετ Νέα Κηφισιά-Φιλαθλητικός. Ήταν λάθος μου. Οικογενειακή επιθυμία το επέβαλλε, όμως. Τι να σου πω. Ένα παιχνίδι μία κατηγορία κι εσύ να θες να κλείσεις την τηλεόραση, να βγεις έξω να πάρεις βαθειές αναπνοές, να πιάσεις στα χέρια σου μία εφημερίδα για να ξεφύγεις. Κάτι να κάνεις, να ξεχαστείς. Πώς να αντέξεις αυτό το μαρτύριο; Μέχρι να φθάσει το ματς στις δύο παρατάσεις(!) να πηγαίνει πόντο στον πόντο, καλάθι στο καλάθι. Βασανιστήριο, σου λέω.

Κι αν γνωρίζεις λίγο από αθλητισμό, αν έχεις το χάρισμα να μπαίνεις στη θέση των παικτών, νοιώθεις μία δυστυχία, μία συμπαράσταση στα παιδιά που αγωνιζόντουσαν σε μία τόσο κρίσιμη αναμέτρηση. Που όλο έχαναν και δυνάμεις από την πίεση του αγώνα, περισσότερο από το άγχος...

Και αδιάφορος να είσαι, να μη σου καίγεται καρφί ποιος θα κερδίσει, ποιος θα ανέβει στη μεγάλη κατηγορία, ακόμα και με μέτριο μπασκετικό θέαμα, σε αρρωσταίνει αυτό το μαρτύριο της σταγόνας, όταν το σκορ ήθελε συνεχώς και ασταμάτητα με σχεδόν μηδενική διαφορά τις δύο ομάδες.