ΤΑ ΚΟΥΝΕΛΙΑ ΔΕΝ ΔΑΓΚΩΝΟΥΝ ΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ

Τέρμα και τελείωσε. Δεν υπάρχει στον αιώνα μεγαλύτερος σεναριογράφος από το ποδόσφαιρο. Ό,τι θες μπορεί να σου φτιάξει. Σ’ό,τι δεν παει το μυαλό σου, η φαντασία σου, μπορεί να στο φτιάξει. Τι έγινε στο Μπερναμπέου; Αρχίζει ένα ματς που δείχνει ικανό να μην αφήσει τίποτα όρθιο, να ξευτυλίσει την ανατροπή της ανατροπής, να μπερδεύουν τα κουτάλια με τα πηρούνια και στη συνέχεια να σε στέλνουν για ύπνο. Ένα ξενέρωτο παιχνίδι Ρεάλ-Μπορούσια.

Και γίνεται το 1-0 και καπάκι το 2-0 στο τελευταίο δεκάλεπτο. Και οι Ισπανοί παραφρονούν στην εξέδρα. Περιμένουν το 3-0. Ο μόνος ψύχραιμος ο Μουρίνιο. Ήταν ολοφάνερο. Ο άνθρωπος τους έχει φτύσει. Την Ρεάλ τους και την Ισπανία τους. Φεύγει. Το ξέρω; Όχι, δεν το ξέρω. Λέω τι είδα. Ένας Μουρίνιο που δεν έχει πλέον καμμία σχέση με την Ρεάλ.

Είπες κάτι για τον Ρονάλντο; Το παλληκάρι απέδειξε ότι δεν είναι μεγάλος παίκτης. Ούτε και πρόκειται να γίνει. Χαρισματικός, δεν το συζητάμε αυτό. Αυτός, ο Κριστιάνο είναι ο προικισμένος, όχι ο Σέργιος Ράμος. Εγώ προτιμώ τον Ισπανό. Ένδεκα Σέρτζιους Ράμους από τη μία και ένδεκα Κριστιάνους Ρονάλντους από την άλλη. Τι θα γίνει; Δεν θέλει ερώτημα. Τα κουνέλια δεν δαγκώνουν ποτέ τα λιοντάρια. Ο Ράμος έχει τη ψυχή, ο Ρονάλντο την πορδή.