ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ

Με τους βετεράνους δεν θα ξεμπλέξει ποτέ ο Αλαφούζος όσο κρατάει μία δήθεν “παναθηναϊκή” πολιτική, παγιδευμένος σε ισορροπίες που δεν θα έπρεπε καν να απασχολούν μία εταιρεία. Δουλειά βγαίνει; Αυτό είναι το ζητούμενο. Να τον χρησιμοποιήσεις τον Σαραβάκο π.χ. επειδή έχει λόγο ύπαρξης, επειδή του αναθέτεις ένα συγκεκριμένο ποστο, μία χειροπιαστή ευθύνη. Και άσε να λένε ότι προ Χριστού είχε νταραβεριστεί με τον Κοσκωτά και είχε πάρει 100 εκ. δραχμές.

Ο Αντωνίου, επί Πατέρα, κρίνεται για την προσφορά του, και όχι επειδή είχε “προδώσει” τον Παναθηναϊκό κι είχε υπογράψει κι αυτός στον Ολυμπιακό του Κοσκωτά, μάλιστα δηλώνοντας ότι δεν ξαναγυρίζω στο Γκουαντάναμο, δηλαδή στον Παναθηναϊκό.

Ένας Παναθηναϊκός που έχει βρεθεί εκτός πλατώ, εκτός κάμερας και ξοδεύεται στο γιατί να έρθει ο Νταμπίζας, στο δεν γουστάρει τον Κωνσταντίνου ο Σαραβάκος, στο γιατί βρέθηκαν εκτός διοίκησης Δομάζος, Αντωνιάδης.

Όλο το έργο είναι στα χέρια του Αλαφούζου. Αυτός είναι σήμερα και είναι μόνος του στον Παναθηναϊκό, ουσιαστικά στη μετά πολυμετοχικότητας εποχή. Ουδείς, από τον Τζίγγερ μέχρι τον Παύλο, τον Πατέρα και τον Ζολώτα, ουδείς έχει πια εκπρόσωπό του στη δίοικηση της ΠΑΕ. Ούτε υπάρχει κι αυτός ο Βγενόπουλος, το μέγα ερωτηματικό, που από τότε που “κουρεύεται” η Κύπρος, υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι να κρυφθεί και από τον Παναθηναϊκό.

Σ’αυτήν, λοιπόν, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων ο Αλαφούζος το τελευταίο που οφείλει να κάνει είναι να πολιτεύεται παλαιοκομματικά με τους παλαίμαχους.