ΑΕΚΤΖΗΔΕΣ ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ, ΓΑΒΡΟΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΛΑΙΣ

Οι πιο ευτυχισμένοι οπαδοί αυτές τις ημέρες δεν είναι οι ολυμπιακοί. Όχι. Είναι οι αεκτζήδες. Μάλιστα. Και ας έπεσαν κατηγορία. Και ας μην ξέρουν πού θα παίζουν του χρόνου, βήτα, γάμα εθνική. Στα παπάρια τους όλα αυτά. Ένα μόνο πράγμα τους νοιάζει, το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Στα Νέα Φιλαδέλφεια, που λένε.

Πήρε ο άλλος το πρωτάθλημα Ευρώπης στο μπάσκετ δεύτερη σερί χρονιά. Ε, και; Πήρε το νταμπλ στο ποδόσφαιρο. Σιγά τα ωα, σου λέει ο γάβρος. Εντάξει, θα χαρώ θα στεναχωρηθώ με τους Γιάχους και τις μαϊμουδιές, αλλά δεν θα πεθάνω κιόλας.

Άλλο έργο με τα αεκάκια. Ας έπεσαν από την κατηγορία. Ας μην έχουν παίκτες, ομάδα, προπονητή, διοίκηση. Καμμία σημασία όλα αυτά για τον σκεπτόμενο ενωσίτη. Μόνο να κάνει το όνειρο πραγματικότητα ο Τίγρης, σου λένε, να φτιάξουμε το γήπεδο. Εκεί που ήτανε. Εκεί που το γκρέμισαν οι Γρανίτσες.

Με την ελπίδα και το όνειρο ζει ο άνθρωπος. Και όσο πιο χαμηλά είναι, όσο πιο απελπισμένος, τόσο μεγαλύτερη αξία έχουν αυτά. Ετσι ακριβώς με τους οπαδούς της ΑΕΚ, τους μαχαιρωμένους κατάστηθα και πισώπλατα. Δεν μπορείς να πεις ότι έχουν και άδικο, άλλο που το κόλλημά τους με τη Νέα Φιλαδέλφεια αγγίζει τα όρια του φετιχισμού.

Από την άλλη ομάδα χωρίς δικό της γήπεδο, μάλιστα σύγχρονο γήπεδο, δεν μπορεί να στηθεί σε σοβαρή βάση. Όχι ότι φτάνει αυτό, δες τον Ολυμπιακό από τότε που έφτιαξε το Καραϊσκάκη, δες και τον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια που βολοδέρνει μεταξύ ΟΑΚΑ, Λεωφόρου και Βοτανικού. Μαγαζί γωνία να είσαι, το πρώτο στη χώρα, όπως είναι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, άμα δεν μπορείς να φτιάξεις δικό σου γήπεδο, ούτε σοβαρά λεφτά θα βάλει κανείς, ούτε θα βγάλει.

Οι καλύτεροι σήμερα είναι οι αεκτζήδες. Ελπίζουν. Έχουν μέλλον. Επειδή βιώνουν τη μεγαλύτερη κρίση στην Ιστορία τους. Αυτοί που είναι για να τους κλαις είναι οι γάβροι. Σε τι να ελπίζουν; Σε τι άλλο; Να πάρουν το τσάμπιονς  ληγκ; Σοβαροί να είμαστε.