Η ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΟΥΕΜΠΛΕΥ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΜΟΥ

Η γνωστή μαλακία. Όταν ο άλλος δεν έχει να σου πει κάτι με ουσία, με περιεχόμενο, θα σου ρίξει στη μάπα την πεπατημένη. Εμφύλιος πόλεμος, θα σου πει για τη ματσάρα Ντόρτμουντ-Μπάγερν. Επειδή, δηλαδή είναι γερμανικές και οι δύο ομάδες του αποψινού τελικού. Ίδια φυλή είναι. Κι εμείς, οι τυχεροί δεν θα παρακολουθήσουμε ένα συνηθισμένο παιχνίδι, αλλά ένα τσακωμό φυλετικό.

Κάντε μας τη χάρη, ρε. Αφήστε μας να χαρούμε ένα ωραίο, ένα ατόφιο ποδόσφαιρο που σίγουρα μας επιφυλάσσουν οι δύο αντίπαλοι. Πώς το γνωρίζω ότι θα είναι ωραίο το σώου; Λόγω περιβάλλοντος, το πιθανολογώ. Δεν θα δω τελικό κυπέλλου Ελλάδος, Αστέρας-Ολυμπιακός, και Ατρόμητος-ΑΕΚ, όπου θα σιχαθώ όχι το ποδόσφαιρο, αλλά τον Έλληνα τον ξευτυλισμένο.

Ύστερα είναι και το Wembley. Η αύρα του γηπέδου θα φθάσει μέχρι το σαλόνι μου. Μεγάλα πράγματα. Αν ξέρεις να τα χαίρεσαι. Να τα απολομβάνεις. Όλο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό θα τον εισπράξω μέσα από μία ποδοσφαιρική αναμέτρηση.

Αγνοώ και τα στατιστικά. Δεν τα θέλω. Την προϊστορία των ομάδων, μνήμες από τη διοργάνωση. Μου φθάνει το παιχνίδι των ποδοσφαιριστών.