ΣΤΟ ΟΥΕΜΠΛΕΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Οργανωμένη η χθεσινή βραδυά. Λόγω του τελικού και με τη σωστή παρέα οργανωμένη η σαββατιάτικη βραδυά. Από τους κατάλληλους ανθρώπους στη σύνθεση θα ακούσεις τις έξυπνες ατάκες για το παιχνίδι στο Ουέμπλεϋ, αλλά και κάποια μαλακία που να έχει τη σημασία της και αυτή. Μόνον όταν τελείωσε το ματς, το αποτέλεσμα, μάλιστα που γράφτηκε μόλις ελάχιστα λεπτά πριν, είχε απελευθερώσει τα συναισθήματα, τόσο στον αγωνιστικό χώρο, όσο και στην κερκίδα, το είπε μία κυρία της παρέας...

-Καλό! Βλέπω Γερμανούς να κλαίνε... Μου αρέσει!

Η κυρία ήταν έξω από το έργο. Από την τηλεόραση πήρε μόνον το γιορτινό κομμάτι στην αρχή κι όταν ξεκίνησε το αγωνιστικό απεσύρθη, για να επανέλθει όταν το ματς τελείωσε, για να χαζέψει τα πλάνα της χαράς και της λύπης. Του ενθουσιασμού των κόκκινων, της απογοήτευσης των κίτρινων.

“Κάτι είναι κι αυτό..., Γερμανοί να κλαίνε, να πονάνε, να υποφέρουν...” είπε η κυρία της παρέας.

Δεν άλλαξε το υλικό που φτιάχνεται ο άνθρωπος από την εποχή του Αδάμ. Ο μεσογειακός και ο βόρειος, ο πλούσιος όπως και ο φτωχός, ο κοινωνικός άνθρωπος κάθε εποχής, του μεσαίωνα και της αναγέννησης, της Ανατολής και της Δύσης, της δημοκρατίας και της δικατορίας, ακόμα μπορεί να κλαίει, και να χαίρεται.

Δεν έκλαιγαν μόνον Γερμανοί στο Ουέμπλεϋ, και κάποιοι άλλοι, επίσης Γερμανοί στην εξέδρα, πανηγύριζαν... Κι αν δεν ήξερες ότι ήταν Γερμανοί δεν θα μπορούσες να υποψιαστείς αν ήταν Ισπανοί και Ιρλανδοί, Έλληνες και Σέρβοι.