ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΙΛΕΠΤΟ

Αρχίζω από το τέλος, τη λήξη του τελικού στο Ουέμπλεϋ. Φοβερό. Στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών και τις χειρονομίες τους έβλεπες ένα άλλο σώου από εκείνο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Όλη η υπερένταση του αγώνα βγήκε όταν ο διαιτητής σφύριξε για τελευταία φορά. Κλάμα, ενθουσιασμός, ξέσπασμα, λύτρωση, απελπισία..., ήταν και το ότι το τρίτο γκολ μόλις είχε σημειωθεί στα τελειώματα.

Ούτε ο ίδιος ο σκόρερ του 2-1, ο Ρόμπαιν δεν το πίστευε ότι αυτός έδωσε το κύπελλο. Χεσμένος ήταν σ'όλο το ματς, απέναντι σ'αυτόν τον παικταρά τον Χούμελς του έφευγαν τα ψιλά και τα χοντρά. Και, τελικά, μ'ένα ψόφιο σουτ ολοκλήρωσε μία χορογραφική φάση στην οποία ο ίδιος ο Ολλανδός πρωταγωνίστησε, και η αντίπαλη άμυνα πιάστηκε ομαδικά κορόιδο.

Δικαιλογημένα η ανείπωτη χαρά του Ρόμπαιν, ενός παίκτη που έχει φάει μπόλικη αμφισβήτηση.

Όπου φτωχός και η μοίρα του... Κέρδισε η Μπάγερν, αν και το σωστό είναι ότι έχασε η Ντόρτμουντ, και το ακόμα πιο σωστό ότι δεν κέρδισε την πιο βαρειά φανέλλα. Στο ποδόσφαιρο κάποια πράγματα πέρα από τις επιθυμίες της κερκίδας, πέρα από τις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών αποφασίζονται από δυνάμεις άπιαστες, ανεξέλεγκτες. Το παιχνίδι δεν τελείωσε 1-1 κι εμείς χάσαμε τα πέναλτυ, ίσως.

Πρωταθλήτρια Ευρώπης η Μπάγερν που δεν είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Καλύτερη ομάδα η Μπάγερν από την Ντόρτμουντ, όμως θα μπορούσε να χάσει το κύπελλο.