ΤΟΥ ΟΥΕΜΠΛΕΥ ΠΕΝΘΟΥΣ ΗMΕΡΑ ΓΙΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ

Ημέρα πένθους σήμερα, για να μη ξεχνιόμαστε. Ημέρα ποδοσφαιρικού πένθους. Στις 2 Ιουνίου,σα σήμερα το 1971 ο Παναθηναϊκός έπαιξε τελικό στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης, αυτό που μετονομάστηκε τσάμπιονς ληγκ. Μία πολύ μεγάλη στιγμή του Παναθηναϊκού, που όμως έχει πεθάνει. Γι' αυτό καλύτερα να μην τη θυμάσαι. Πολύ καλύτερα από το να την πενθείς. Επειδή η ημέρα που πάτησαν στο Ουέμπλεϋ παίκτες και οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι μία ημέρα ξεχασμένη. Εντελώς απόμακρη. Μία ημέρα που δεν σε εμπνέει, δεν σε φαντασιώνει, ότι μπορεί να επαναληφθεί.

Το γράφω και το εννοώ πέρα για πέρα. Σήμερα, η επέτειος της κορυφαίας επιτυχίας για ελληνική ομάδα ταιριάζει με πένθος. Με κηδεία. Όχι μόνον ο Παναθηναϊκός, όλες οι ομάδες και όλες οι ομαδάρες μας σήμερα είναι πολύ πιο ΠΙΣΩ απ' ό,τι στις αρχές της δεκαετίας '70, σε σύγκριση με το πρώτο επίπεδο της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.

Να πάμε παρακάτω. Να πονέσουμε περισσότερο. Το' χει η μέρα. Αφήνω την πολιτική διάσταση της εποχής. Χούντα, ΕΑΤ-ΕΣΑ, βασανιστήρια, εξορίες, λογοκρισία, όμως όχι και στον αθλητικό τύπο, μόνον στον πολιτικό. Φοβερά πράγματα.

Οι γάβροι είναι για λύπηση. Παραμιλάνε. Δύο Ιουνίου 1971, όλη η Ελλάδα είναι στο πόδι και το Φως, η εφημερίδα της γαβροσύνης, έχει πρωτοσέλιδο το ρεπορτάζ από την...προπόνηση του Ολυμπιακού. Δεν τα είπαμε όλα. Δεν τελειώσαμε.

Ο εφημεριδίστικος εξτρεμισμός που συντηρεί, που ευλογεί τον οπαδικό φανατισμό, τόσο των γάβρων, όσο και των βαζέλων, σήμερα είναι χειρώτερος από εκείνο πριν 40 χρόνια. Κρίμα. Όχι μόνον για τις φυλλάδες κρίμα.

Διαβάστε ακόμα:

Γιατί η χούντα καπέλωσε το Ουέμπλεϋ