ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΣΑΣΙ ΤΟΥ «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ»

Μεγάλη παράλειψη του αποδυτηριάκια η μη αναφορά στο Ράλυ Ακρόπολις που έγινε το περασμένο ΠΣΚ στην Ελλάδα. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη διοργάνωση φέτος, και κάθε φορά που γίνεται, στην Ελλαδίτσα. Αν, δηλαδή, εξαιρέσεις κανέναν τελικό τσάμπιονς ληγκ, μια φορά στο ποτέ, δεν νομίζω ότι γίνεται αγώνας με τέτοιο βεληνεκές και τέτοια αξία, όσο το ενταγμένο ελληνικό ράλυ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Αθλητισμός; Βεβαίως αθλητισμός. Μηχανοκίνητος, όπως τον λένε, κακώς βέβαια. Διότι αυτά τα θηρία που μοιάζουν με αυτοκίνητα, έχουν άλλα θηρία που τα οδηγούν, τα συν-οδηγούν, τα προετοιμάζουν, τα διορθώνουν. Μιλάμε για τέρατα φυσικής και διανοητικής κατάστασης, για ιδιοφυϊες της μηχανικής, της ρομποτικής και δεν ξέρω ποιας άλλης, που κρύβονται πίσω από κάθε συμμετοχή, μέσα σε κάθε οδηγό, κάτω από κάθε σασί.

Κυρίως, όμως, μιλάμε για μια μοναδική εμπειρία να το βλέπεις. Όχι τόσο από την τηλεόραση, αλλά από κοντά. Γι’ αυτό λέω ότι ήταν μεγάλη η παράλειψή μου να επισημάνω το Ράλυ, μπας και ξεκουνιόταν κανείς, να κάνει μια ωραία βόλτα ως το Λουτράκι, την Κορινθία και τα πέριξ, δηλαδή μία ώρα δρόμος από την Αθήνα, να περπατήσει και καμμιά ωρίτσα μέσα στις ειδικές, να ανοίξει η ματιά και το μυαλό του.

Βεβαίως και το Ράλυ Ακρόπολις δεν έτυχε της δημοσιότητας, όπως δεν τυγχάνει και της δημοφιλίας που του αξίζει. Αφού ο καθένας εξαντλείται στα ράλυ που κάνει κάθε μέρα στους δρόμους της πόλης, πού να βρει χρόνο και μυαλό για τους επαγγελματίες.