ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ ΣΤΟ ΜΑΓΚΑΝΟΠΗΓΗΔΟ

Δύο νίκες ο ΠΑΣ Γιάννινα στα πλαίη-οφ και ήταν μέχρι εκεί. Πήρε μία ακόμα ισοπαλία, εκτός έδρας, και τελείωσε. Τελευταίος και ιδρωμένος τερμάτισε στα πλαίη-οφ. Γιατί; Επειδή έχει πρόεδρο μικρό. Όπως το λέω. Πρόεδρο που βλέπει μέχρι τον ίσκιο του, όχι παραπέρα.

Το λένε οι πολιτικοί, αυτές οι καραπουτάνες, που έχουν πιάσει το νόημα. Έχουμε όραμα, σου λένε. Κι έτσι είναι. Για να πας μπροστά όχι στην πολιτική, με την πολιτική δεν πας πουθενά. Έχεις, δεν έχεις όραμα μέσω της πολιτικής είσαι καταδικασμένος να πηγαίνεις μόνον προς τα πίσω. Διαπιστωμένο αυτό. Ιστορικά.

Στα Γιάννινα αυτός που ασπρίζει τις γραμμές στο γήπεδο, δεν έχει όρεξη, δεν έχει όραμα. Τι μας λες, ρε αποδυτηριάκια; Σοφές κουβέντες, σου λέω. Ο κλητήρας στο γήπεδο, αυτός που μαζεύει τις μπάλλες στα αποδυτήρια, το παιδί για τα θελήματα στην ΠΑΕ, όλοι αυτοί πρέπει να αισθάνονται ότι εργάζονται σε ομάδα με όραμα. Και το πράμα ξεκινάει από επάνω, από το κεφάλι.

Δεν μιλάμε μόνον για τα Γιάννενα. Η κουβέντα είναι ακαδημαϊκή. Λοιπόν. Οι παίκτες κάποια στιγμή θα σε σπρώξουν. Ο προπονητής θα αβαντάρει το σπρώξιμο των παικτών, για να βγει το κάρο από τη λάσπη. Δεν φθάνουν ούτε οι φίλαθλοι να γεμίζουν το σινεμά, που για να γίνει Παράδεισος χρειάζεται το γαμημένο όραμα.

Και το όραμα στο λανσάρει, στο εμπνέει, με συγκεκριμένες ενέργειες, στην πράξη, η προεδράρα. Ο αρχηγός. Το αφεντικό του μαγαζιού. Με φουκαρά μπροστάρη, με βιοπαλαιστή, μ'αυτόν που νοιάζεται μονάχα πως θα την βγάλουμε καθαρή, μία ζωή θα είσαι στο ίδιο μαγκανοπήγαδο.