ΤΟ ΠΡΩΗΝ ΜΑΝΤΡΟΣΚΥΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ

Μεγάλος ο Κατσουράνης. Ο καλός ο λόγος είναι εύκολος. Κι έχει μπόλικα αυτιά να τον ακούσουν τον καλό και εύκολο λόγο. Τον λέμε “καλό λόγο”, όχι και σωστό λόγο. Όχι και χρήσιμο. Αυτό που οι κουλτουριάρηδες χαρακτηρίζουν εποικοδομητική κριτική.

Πρώτος με την ψυχή στα δόντια ο ΠΑΟΚ και χάρη της μειονεξίας του Ατρόμητου, και μπράβο στον Κατσουράνη, που έδειξε την κλάση του, και καλώς, κάλλιστα τον έκανε μεταγραφή ο ΠΑΟΚ και μαγκιά του Ιβάν προσωπικά.

Είδες, στη νίκη, ποσο ωραία είναι τα λόγια, τα κούφια και τα ωραία. Λοιπόν. Εμένα δεν μου κάνει ο Κατσουράνης. Δεν έχω τίποτα προσωπικά με το παλληκάρι. Αλλοίμονο. Δεν θέλω, όμως, στην ομάδα μου έναν παίκτη, ακόμα και μ'όλα τα προσόντα επάνω του, για να μου είναι χρήσιμος σ'ένα ματς. Σε δύο, σε τέσσερα, όχι περισσότερα από πέντε τη σαιζόν.

Όχι δεν πάει έτσι.

Τον είχα θαυμάσει στην Πορτογαλία το 2004 τον Κατσουράνη, τότε που έγινε πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική ομάδα του Ρεχάγκελ. Το μαντρόσκυλο. Αμυντικό χαφ, βαρύ κορμί, όμως με την ευφυϊα να διαβάζει τη φάση και στα αντίπαλα καρέ πριν αυτή εξελιχθεί. Εκεί οφείλεται και το ότι σκοράρει.

Δεν μου κάνει ο Κατσουράνης, όμως. Παίζει όποτε αυτός θέλει. Επιλέγει παιχνίδια. Άρα, δεν μπορείς να ποντάρεις επάνω του. Και δεν φταίει ο παίκτης, μάλιστα λοταν σου έχει δειξει ποιος είναι. Ο μαλάκας ο οδηγός φταίει που βγαίνει στην εθνική να πάει το ταξίδι του με προβληματικό αμάξι, που θα τον προδώσει στο δρόμο.