Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΤΟΥ ΡΑΦΑ ΝΑΔΑΛ

Ράφα Ναδάλ. Ο κορυφαίος τενίστας στον κόσμο. Τον Γκάλη μου θυμίζει. Τι είναι εκείνο που σε κάνει να βλέπεις τον μπασκετμπωλίστα στον Ισπανό ρακετίστα; Να σου πω. Το κορμί του; Όχι, ακριβώς. Η δύναμή του, η επιθυμία του να κερδίζει, μάλλον το πιο σημαντικό, αυτό που είναι η μέγιστη αρετή, δηλαδή να μη θέλει να φύγει ηττημένος από το ματς. Λοιπόν, πες μου τι είναι αυτό που όταν τον βλέπεις στο στίβο η σκέψη σου πάει στον μπασκετμπωλίστα.

Τα μάτια του Ναδάλ. Η ματιά του. Όλα είναι εκεί. Όλα τα μέσα του τα φανερώνουν οι δύο μικρές τρύπες στο πρόσωπό του. Δεν είμαι στρατιώτης. Αυτό σου λέει ο Ναδάλ. Δεν είμαι άνθρωπος του καθήκοντος. Δεν είμαι πατριώτης. Δεν είμαι ήρωας. Αυτό λένε τα μάτια του Ναδάλ. Τι είναι, όμως. Τι δείχνουν τα μάτια του ότι είναι, όχι τι δεν είναι.

Αθλητής. Αυτό είναι το παλληκάρι. Αθλητής. Άτομο του άθλου. Και στα μάτια του του Ναδάλ παρατηρείς τη φύση του βατράχου, του ζώου που δεν σκέπτεται τίποτα άλλο, που δεν βλέπει τίποτα μπροστά του, ό,τι υπάρχει, ό,τι κινείται παρά μόνο ποια βαραχίνα θα γαμήσει, τι θα φάει, κι αν κάτι υπάρχει που τον απειλεί. Αυτά τα τρία.

Αυτή είναι και για τον Ναδάλ η αγία τριάδα του. Τρία πράγματα. Εκμηδενίζει το σύμπαν γύρω του και όλη η αυτοσυγκέντρωσή του είναι στραμμένη σε τρία πράγματα. Πώς θα κερδίσει κι αυτόν τον αγώνα, ένα. Πώς θα κερδίσει κι αυτόν τον αγώνα, δύο. Να πάρει το ποτάμι και το τρίτο; Πώς θα κερδίσει κι αυτόν τον αγώνα, τρία.