ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ, ΑΓΑΘΩΝΑΣ, ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ

Πρωτάθλημα στην Ελλάδα δεν έχεις, είναι για πέταμα. Εθνική ομάδα, άσε, μην πούμε καμμιά βαρειά κουβέντα και νοιώσουν εθνικά προσβεβλημένοι οι απόγονοι του Παπαφλέσσα και του Ανδρούτσου.

Εκεί φθάσαμε. Να έχει καταργηθεί η εθνική κυβέρνηση, τον πρώτο λόγο στη χώρα να κρατάει η τρόικα και να περιμένουμε στο ακουστικό μας από τους Χριστοδουλόπουλους να νοιώσουμε ισάξιοι με τους πρώτους της ποδοσφαιρικής οικουμένης. Να τη χωθούμε στο κλαμπ της εξουσίας κι ας μας επιτραπεί να περάσουμε από την πόρτα υπηρεσίας.

Ποδοσφαιρικά μιλάμε. Δύο είναι οι θεμέλιοι λίθοι. Πρώτα το πρωτάθλημα, μετά η εθνική ομάδα. Πρώτα το πρωτάθλημα διότι αυτό είναι σε θέση να ισχυροποιεί, να οπλίζει την εθνική ομάδα, όχι το αντίθετο.

Αν, λοιπόν, κυκλοφορείς με σούπερ λίγκα είσαι για καντήλια. Τουλάχιστον, μην κλαις χωρίς ένα κομμάτι πανί. Το “σούπερ” το καταλαβαίνω, το “πρωτάθλημα” από πού κι ως πού; Δεν μπορείς να λες πρωτάθλημα ένα κόλπο που ένας το έχει στην τσέπη, μάλιστα πριν ξεκινήσει το έργο. Γι'αυτό σου λέω. Πες το σούπερ, αλλά όχι σούπερ πρωτάθλημα, όχι σούπερ λίγκα. Κόλλα δίπλα στο σούπερ κάτι άλλο, θα το βρεις.

Και έρχομαι στην εθνική ομάδα. Δεν μου λέει τίποτα σαν ομάδα και κακώς την λένε εθνική. Δεν κατάλαβα. Γιατί να γίνονται ματς για τα μουντιάλ και τα Εύρω με αντιπάλους που εμφανίζονται στο γήπεδο με τα εθνικά τους χρώματα. Σωβινιστικά πράγματα. Πρέπει να τελειώνουν αυτά, και θα τελειώσουν. Παρατράβηξε αυτή η ιστορία με τις εθνικές ομάδες.

Εγώ, δηλαδή, επειδή είμαι Έλληνας και αισθάνομαι κάργα υπερήφανος για τους προγόνους μου και τα χρέη μου, να επιδεικνύω τη μαγκιά μου και μέσα στο γήπεδο. Με το εθνόσημο στο στήθος των Καραγκούνηδων. Προτιμώ τον Αγάθωνα στην Eurovision. Νύχτα.