ΠΟΙΟΙ ΦΤΑΙΝΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ

Να ξεκαθαρίσω και να υπογράψω φαρδειά πλατιά με την υπογραφή μου, αποδυτηριάκιας και ως gr, ότι δεν ρίχνω την ευθύνη των εγκλημάτων της διαιτησίας στη διαιτησία και στους διαιτητές. Να το πω όσο γίνεται πιο ξεφωνημένα. Η διαιτησία δεν κάνει του κεφαλιού της. Οι αλεπουδιάρηδες στο χώρο της διαιτησίας μία ζωή ψάχνονται για να κονομήσουν. Και τρελλαίνονται αν δεν χοντροχαρτζηλικώνονται, μάλιστα όταν στις ομάδες μπαίνουν ονόματα βαρειά και φορτωμένα με μπόλικο χαρτί.

Μιλάμε για το μπάσκετ, που σε σύγκριση με το ποδόσφαιρο είναι πιο κυριλάτο. Τη χάρη της βρωμιάς την έχει η μπάλλα του ποδοσφαίρου κι όχι εκείνη του μπάσκετ. Αμ, δε. Εγκληματίες και εγκληματολόγους θα βρεις υψηλώτερης κλάσεως στο ελληνικό μπάσκετ, παρά στο ποδόσφαιρο.

Το μπάσκετ επιτρέπει τη σωματική επαφή, αλλά και στον διαιτητή δίνει την πολυτέλεια της υποκειμενικής εκτίμησης, πολύ περισσότερο απ'ό,τι στο ποδόσφαιρο. Η χαρά του κόρακα. Ύστερα, πέρα από το οικονομικό όφελος, το λαμογέ, είναι η ανθρώπινη αδυναμία, δηλαδή η επιβεβαίωση ότι εγώ ο διαιτητής είμαι εξουσία, εσύ, ο παίκτης, ο προπονητής, ο όποιος, εξαρτάσαι από τη δική μου απόφαση.

Την περίοδο που κυκλοφορούσε το δίδυμο Άρη και ΠΑΟΚ, η διαιτησία και ό,τι εννοείται σα διαιτησία, έκανε το δικό της παιχνίδι. Νταηλίκι έπαιζε Άρη, όχι ΠΑΟΚ.

Το πράμα αγρίεψε όταν ο Γιάννης Γιαννάκης ο αρειανός έφυγε από τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη και του Γιάννη Ιωαννίδη. Το σύστημα μετακινήθηκε στον Παναθηναϊκό.

Θυμίζω ότι τέτοια εποχή, πριν τρία χρόνια, ο Παναθηναϊκός πήρε 3-1 την παρτίδα από τον Ολυμπιακό και οι Αγγελόπουλοι δεν άντεξαν άλλο. Αποφάσισαν να εγκαταλείψουν. Ήταν μπροστά 14 πόντους ο Ολυμπιακός και οι γκρι έδωσαν σφυρίγματα τέτοια που γύρισαν το ματς.

Αυτό που έλεγα στην αρχή. Εγκληματίες οι διαιτητές, αλλά μεγαλύτεροι εγκληματίες οι πρόεδροι των ομάδων που ανέχονται τα χαριστικά σφυρίγματα.