ΛΕΚΑΝΕΣ, ΚΑΖΑΝΑΚΙΑ, Ο,ΤΙ ΤΡΑΒΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ

“Απαγορεύεται το πτύειν”. Φοβερά πράγματα. Το διάβαζες σε μικρές μεταλλικές πινακίδες μέσα στα λεωφορεία στην Αθήνα, ακόμα και τη δεκαετία του '60.

“Απαγορεύεται το πτύειν”. Δηλαδή; Απαγορεύεται, κύριε επιβάτα, να φτύνεις. Μπες μέσα στο λεωφορείο, να πας σαν άνθρωπος στην δουλειά σου κι όχι σα νεοέλληνας να αφήνεις και τη ροχάλα σου.

Αυτό γινόταν, όμως. Οι επιβάτες έφτυναν μέσα στο αυτοκίνητο, ούτε τον κόπο έκαναν να πετάξουν τα σάλια τους από το παράθυρο. Και φουμάριζαν και έφτυναν. Σιγά μη δεν το έκαναν. Ελληναριά ήταν.

Κι ακριβώς επειδή έφτυναν, και στα τέτοια τους εάν ήταν κάποιος, κάποια, κάποιοι δίπλα τους, γι'αυτό το υπουργείο μεταφορών είχε φροντίσει σ'όλα τα μέσα μεταφορών να υπάρχει σε δύο, τρία εμφανή σημεία κάθε οχήματος η “απειλή” “Απαγορεύεται το πτύειν”.

Τα όργια των οργίων έχουν γίνει σε παιχνίδια μπάσκετ, όχι απαραίτητα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Όχι καθίσματα, άμα λάχει οι δικοί σου μπουκάρουν στις τουαλέτες, όχι για το “πτύειν”, αλλά για να σηκώσουν λεκάνες, σωλήνες, καζανάκια, να καταστρέψουν καθρέπτες, τοίχους. Τα έχουμε δει.

Δεν πιάνουν μία οι παραινέσεις των προέδρων των ομάδων. Απαγορεύεται το πτύειν, το καπνίζειν, το υβρίζειν, το ξεσκίζειν, ό,τι ευαρεστηθεί η καφροσύνη σας. Άμα ο άλλος πάει στο γήπεδο φορτωμένος με τα γκάζια του, περιμένει την αφορμή από το κοράκι, το λάθος σφύριγμα, για να τα διαλύσει όλα.