ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΑΒΑΣ ΚΑΖΑΝΑΚΙ

Τελικά, το μοναδικό ζωντανό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι οι χούλιγκαν των γηπέδων. Τέρμα και τελείωσε. Δεν χρειάζομαι κάθε χρόνο να περιμένω την 17 Νοέμβρη για να κάψει την πουτάνα την Αθήνα και να νοιώσω υπερήφανος αναρχικός Έλληνας. Έχω τους αμετανόητους χουλιγκάνους, τους ιδεολογικούς φιλάθλους που όποτε θέλουν, σε όποιο γήπεδο γουστάρουν, κάνουν μπουρδέλο το ματς επιλογής τους.

Μιλάμε σοβαρά. Πάρα πολύ σοβαρά. Μιλάμε πολιτικά. Δημοκρατικά. Το αίσχος της ελληνικής κοινωνίας και την ανυπαρξία του κράτους τα εκφράζουν με τον πιο κραυγαλέο τρόπο αυτοί οι ορκισμένοι αληταράδες. Χωρίς αυτούς που πάνε στο γήπεδο “φτιαγμένοι” όλοι θα νομίζαμε ότι είμαστε μία πλαστογραφία. Αυτό, δηλαδή, που δεν είμαστε στην πραγματικότητα.

Ευτυχώς, όμως! Με το δήθεν οπαδιλίκι τους και το συνεπές καφριλίκι τους αυτά τα παιδιά της λέπρας και της νάρκωσης βροντοφωνάζουν την αλήθεια σου. Ότι είσαι μία κοινωνία για να τραβάς καζανάκι. Ότι είσαι αθλητισμός ανάξιος να σταθείς απέναντι σ'ένα υψηλής αναγνωρισιμότητος ματς και να το προστατεύσεις. Για να μην καταντά τσόντα.