ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ, ΗΤΑΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ

Θέλω να μιλήσω για τον Τάκη Ραπτόπουλο. Τον “μυταρά” του Άρη, κι όχι μόνον, που πέθανε στα 75 του. Δεν ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής κι αυτό ήταν το μέγα προτέρημά του. Η μαγκιά του ήταν ότι έχει επίγνωση των αδυναμιών του, γι'αυτό και περνάει στην Ιστορία σαν εγκέφαλος, ένας μελετημένος παίκτης. Κι ακριβώς λόγω της πνευματικής του υπεροχής ο προπονητής του κάποιες φορές τον χρησιμοποιούσε στην επίθεση και απ'αυτόν, τον Δημήτρη Ραπτόπουλο έπαιρνε αποτέλεσμα.

Ξεκίνησε από την ΜΕΝΤ, εκεί στη γειτονιά του, στην Τούμπα, μετά φόρεσε τη φανέλλα του ΠΑΟΚ και της Καλαμαριάς, πριν καταλήξει, το 1967 στον Άρη. Στα τελειώματά του έπαιξε Β' εθνική με τα Μουδανιά.

Τραπεζικός υπάλληλος, έκανε και βοηθός προπονητή, επό Τσατσέφσκι στον Άρη. Ένας αμυντικός τεχνίτης, λίμπερο βέβαια, αφού έκοβε το μυαλό του και προλάβαινε τις φάσεις. Γι'αυτό και στον ΠΑΟΚ έπαιζε χαφ. Δεν ξέχασε ποτέ το κύπελλο Ελλάδος που πήρε με τον Άρη το 1970.