ΚΑΠΟΤΕ Η ΜΠΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΒΑΛΣΑΜΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Έτσι το σημειώνω, σαν άξιο να αναφερθεί. Ο Ριβάλντο, ο γνωστός μας, που έχει φορέσει τη φανέλλα του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, δηλαδή ένας άνθρωπος της μπάλλας, δήλωσε δημοσίως και επισήμως:
«Συγχαρητήρια στο λαό της πατρίδας μου που κάνει διαδηλώσεις κατά του μουντιάλ. Ο κόσμος πεινάει. Δεν θέλουμε μουντιάλ, θέλουμε υγεία και παιδεία».

Δεν σχολιάζω τίποτα. Ούτε καν ότι ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου στην πιο ποδοσφαιρική χώρα του κόσμου, την Βραζιλία, δηλαδή στη χώρα που λατρεύεται περισσότερο από κάθε άλλη το ποδόσφαιρο, έκανε τέτοιες δηλώσεις.

Θέλω μόνο να αναφέρω κάτι, με την ευκαιρία. Στη φτωχειά Βραζιλία του 1950, μετά την ήττα στην έδρα της από την Ουρουγάη και την απώλεια του παγκοσμίου κυπέλλου, έτσι τότε λέγανε το μουντιάλ, αρκετοί Βραζιλιάνοι αυτοκτόνησαν από τη στεναχώρια τους. Όχι για τη φτώχεια τους, αλλά επειδή η εθνική ομάδα είχε χάσει. Δεν  είχαν αντέξει τη λύπη και έδιναν τέλος στη ζωή τους.

Σήμερα στέλνουν στο διάολο το ποδόσφαιρο και το μουντιάλ όταν δεν έχουν να φάνε και ένα καλύβι να μείνουν.