ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΚΑΙ ΑΛΑΦΟΥΖΟΣ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

Η δουλειά του πολιτικού είναι να μιλάει. Όλη του η σκέψη, όλη του η δραστηριότητα είναι στο τι θα πει. Γιατί; Απευθύνεται στο πόπολο. Και περισσότερο στους απελπισμένους, που περιμένουν την καλή κουβέντα. Και το μπινελίκι, όμως.

Παίζει με το στόμα ο πολιτικός. Δεν είναι κορόϊδο. Γνωρίζει, δηλαδή, ότι ο κόσμος δεν είναι σε θέση να κρίνει τον άλλον από τις πράξεις του. Από τα έργα του. Απεναντίας, εντυπωσιάζεται από τα σάλια του πολιτικού. Εκεί τα δίνει όλα ο πολιτικός. Στα σάλια. Να καλοπιάνει τον φουκαρά ψηφοφόρο, που τον θέλει για πάντα φουκαρά.

Αν ο κόσμος στέκεται μόνος του στα πόδια του, αλλά κι αν δεν συμβαίνει αυτό, αν έχει συνείδηση ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από το κράτος, από την κυβέρνηση, τότε ο πολιτικός καθίσταται περιττός. Έστω ότι περιορίζεται δραστικά ο ρόλος του. Να, γιατί δυστυχία του πολιτικού είναι να σταματήσει ο κοσμάκης να ‘ναι ματιασμένος.

Αυτή ειδικά την περίοδο παίζει πολύ πολιτικολογία σε κάποιες ΠΑΕ. Όχι, ρε. Πρόεδροι ΠΑΕ το παίζουν Σαμαράδες και Βενιζέλοι. Λένε. Λόγια. Τι άλλο να πούνε; Λόγια λένε. Και με πολλά «Θα». Ας περιοριστούμε στα δυο σήμερα μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης. Στον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό. Στον Αλαφούζο και τον Σαββίδη.

Λάθος! Δεν κάνουν μόνον αντιπολίτευση στον Μαρινάκη οι κομματάρχες Σαββίδης και Αλαφούζος, αλλά το παίζουν και συμπολίτευση. Αλά Σαμαράς. Θα πάμε καλά. Θα πάμε καλύτερα από πέρυσι.

Αυτά τα παραμύθια που δεν στηρίζονται πουθενά λέει ο Σαμαράς. Ότι θα ξελασπώσουμε. Ότι πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο. Ότι πάμε καλά. Το ίδιο και ο Αλαφούζος. Σα γνήσιος πολιτικός αγνοεί τα καυτά προβλήματα του Παναθηναϊκού που τον κρατούν πίσω και λέει ότι οργανωνόμαστε, ότι ελπίζουμε. Αέρα πατέρα, δηλαδή.

Ο δε Σαββίδης, όπως ο Σαμαράς, μόλις γλυτώσει και από τον Κουβέλη του ΠΑΟΚ, ε, τότε θα μας πει ότι τώρα είμαστε πιο δυνατοί, πιο σίγουροι.