ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ

Κατά καιρούς οι εκκλησίες αποφασίζουν να αγιοποιήσουν κάποιους ανθρώπους. Γελοιότητα. Κανείς δεν είναι σε θέση όποια ράσα κι αν φοράει να ανακηρύξει άγιο κάποιον άλλον. Αυτή είναι δουλειά του Θεού.

Επειδή, όμως, οι θρησκείες, όλα τα δόγματα, όπως όλες οι ιδεολογίες, όλες οι πατρίδες, ακόμα και οι ομάδες οι αθλητικές, χρειάζονται τους μέγιστους, άγιοι είναι αυτοί, ήρωες, μυθοποιούν πρόσωπα. Μέχρι που κάποιες φορές κάνουν λάθος.

Ένας άγιος π.χ. τελικά να αποδειχθεί κάθαρμα του κερατά, σεξουαλικά ανώμαλος ή, απατεώνας και η Εκκλησία να μας πει μετά από κάποια χρόνια Γράψε λάθος. Άκυρον η αγιοποίησή του. Όπως ένας εθνικός ήρωας, στην πορεία του χρόνου και μετά το θάνατό του να αποδειχθεί ότι ήταν προδότης της πατρίδας.

Για να αγιοποιήσει κάποιον η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πρέπει αυτός ο κάποιος να έχει κάνει δύο θαύματα, όχι ένα. Γιατί; Δεν ξέρω, ούτε μ’ ενδιαφέρει να μάθω. Πιθανόν το ένα θαύμα να είναι τυχαίο, γι’ αυτό να μην  πιάνεται για κανονικό.

Καμμία FIFA του καθολικού και ορθόδοξου ποδοσφαίρου, καμμία UEFA του μουσουλμανισμού και του εβραϊσμού, δεν έχει το γήινο και θεϊκό δικαίωμα να οσιοποιήσει και να αγιοποιήσει ποδοσφαιριστές. Υπάρχει ένα υπέρτατο όργανο, η ψυχή του αιώνιου και ανώνυμου ανθρώπου, που θα στέψει βασιλείς και πρίγκηπες, ιππότες και σταυροφόρους των γηπέδων.

Τον Πελέ και τον Μαραντόνα, τον Γκαρίντσα (φωτο)  και τον Κρόυφ, τον Μπεστ και τον Ντι Στέφανο, τον Πούσκας και τον Μπεκενμπάουερ, τον Εουσέμπιο και τον Ζινεντίν Ζιντάν, τον Λούις Αρτίμε και τον Ζυστ Φονταίν, τους αμέτρητους και τεράστιους παικταράδες, που όσοι τους γνώρισαν στο γήπεδο τούς κρατάνε ακόμα στη φαντασία τους.

Μιλάμε για αγίους πραγματικούς, όχι μαϊμού, μιλάμε για ποδοσφαιριστές που θα θέλαμε να έπαιζαν ακόμα.

Διαβάστε ακόμα:

Η ιεροσύνη, όχι η αγιότητα των μάγων της μπάλας