ΠΑΙΚΤΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΦΙΛΑΘΛΟI ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Σουτάρει ο Σπανούλης και… τρίποντο!, κυρίες και κύριοι, κραυγάζει ο έτσι, ο σπήκερ της τηλεόρασης. Ας αφήσουμε τον έτσι φωνακλά του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, ο οποίος δεν μας διαφωτίζει γιατί χαίρεται. Το καλάθι ο Σπανούλης το πέτυχε για πάρτη του, για την ομάδα του, για την Ελλάδα, για τον κόσμο, για το καλό του μπάσκετ. Γιατί;

Σπουδαίος μπασκετμπωλίστας ο Σπανούλης. Δικαιολογημένα έφθασε υψηλά. Πρωταθλητής Ελλάδος και Ευρώπης. Μια διεθνής προσωπικότητα. Δεν γίνεται να κυκλοφορείς σε τέτοιο επίπεδο χωρίς να έχεις γανώσει τη σκέψη σου. Και να μην έχεις κερδίσει ποιότητα σαν άνθρωπος.

Πριν πέσει το φάρμακο στον αθλητισμό, τόσο ξετσίπωτα, ήταν αδύνατον να αναδειχθεί κάποιος ολυμπιονίκης αν, πρώτον, δεν είχε κάνει προηγουμένως δέκα χρόνια πρωταθλητισμό και, δεύτερον, δεν ήταν πτυχιούχος πανεπιστημίου.

Ο ηθοποιός τα δίνει όλα στο σανίδι και στο τέλος της παράστασης τον καταλαμβάνει καπάκι η αγωνία. Άρεσε στον κόσμο; Άραγε, θα τον επιδοκιμάσουν με χειροκρότημα θερμό. Μήπως οι θεατές, οι θεατρόφιλοι, είναι απόψε κρυόκωλοι.

Έτοιμος για το τρίποντο, κυρίες και κύριοι, ο Διαμαντίδης, το κάνει…, ναι, ναι…, το έβαλε!
Η δυστυχία του μεγάλου αθλητή είναι να του λατρεύουν άτομα με χολερική συμπεριφορά κτήνους. Τίποτα δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος παρά να παίζει το δράμα του στη βουβή απογοήτευση. Στη σιωπή.

Δύο - τρεις φορές, βέβαια, τόσο ο Σπανούλης, όσο κυρίως ο Διαμαντίδης δεν άντεξαν. Δεν μπορούμε να παίζουμε μπάσκετ σε τέτοιες συνθήκες.
Μια μικρή προσωπική τραγωδία είναι στον παίκτη αξίας, αυτόν που έχει κάνει τον αγώνα ζωής του για να εξελιχθεί στο μπάσκετ, να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού από κάφρους. Και η κόλαση στο γήπεδο να μεταφέρεται στο διαδίχτυο. Δεν τελειώσαμε.