ΑΠΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ-ΣΠΑΝΟΥΛΗ ΤΙ ΠΑΙΡΝΕΙ Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ;

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν ήταν καλός σουτέρ. Τελείωνε η προπόνηση, έφευγαν όλοι από το γήπεδο, κι αυτός συνέχιζε να σημαδεύει το καλάθι. Οι συμπαίκτες του πήγαιναν διακοπές, αυτός δούλευε μόνος του για να βελτιώσει το σουτ.
 
Όπως ο μέγας Γκερντ Μύλερ, σέντερ-φορ της Μπάγερν και της εθνικής Γερμανίας. Ώρες ατελείωτες με την πλάτη στο τέρμα από κάθε γωνία, από κάθε απόσταση, να σουτάρει στα δίχτυα. Έτσι έγινε κορυφαίος σκόρερ.
 
Είδα στο Καραϊσκάκη του Γκερντ Μύλερ, στα τελευταία του, σε φιλικό ματς με τον Ολυμπιακό. Αρχηγός της Μπάγερν, έπαιξε επιτελικός μέσος! Μου έβγαλε τα μάτια. Ο παικταράς. Ποιος; Ένας γεννημένος κανονιέρης.
 
Ο οπαδός του παναθηναϊκού αγαπάει τον Διαμαντίδη. Όχι επειδή είναι το καλό παιδί, ο ιδεώδης γαμπρός για την κόρη κάθε μπαμπά. Λατρεμένος ο παίκτης επειδή φοράει τη φανέλλα της ομάδας μας. Αυτό είναι το μεγαλείο του άρρωστου οπαδού. Δεν έχει τίποτα άλλο να πάρει από τον παικταρά. Ούτε θα παραδειγματιστεί από τον δικό του αθλητή, τον Διαμαντίδη του, ότι για να φθάσει τόσο υψηλά, χρειάστηκε να τα δώσει όλα.
 
Όχι ακριβώς όλα. Αν ασχολούνταν και με τα βάρη, που τα μισεί ο Διαμαντίδης, θα ήταν πολύ καλύτερος.
 
Δύσκολα παιδικά χρόνια είχε ο Σπανούλης. Ορφανός, αυτός κουβάλησε την οικογένειά του. Κοντός, χωρίς προσόντα για μπάσκετ ο «βλάχος» από τη Λάρισα. Και αγύριστο κεφάλι. Ο ισχυρογνώμων. Παιδί μάλαμα, όμως. Δεν φύσηξε κάποιος άνεμος, ούτε ήταν γραμμένο στα αστέρια να γίνει κορυφή. Δούλεψε. Δόθηκε στο μπάσκετ.
 
Δύο νέοι άνθρωποι, ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, έφθασαν υψηλά με προσωπικό πόνο και προσπάθεια ψυχής. Καμμία σχέση με τα αφεντικά τους, Αγγελόπουλους και Γιαννακόπουλο, που τα βρήκαν έτοιμα από το μπαμπά.
 
Εσύ, ο γάβρος, ο βάζελος, ο νέος άνθρωπος κι εσύ, ο όχι αυτοδημιούργητος, λειτουργείς μόνον σαν τυφλός οπαδός με τους Σπανούληδες και τους Διαμαντίδηδες. Είσαι οκέυ αν σου προσφέρουν τη νίκη, τη χαρά, το μεθύσι του θριάμβου; Για ψάξου. Κάτι άλλο δεν έχεις να πάρεις από τον συγκεκριμένο Διαμαντίδη και Σπανούλη;