ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΑΓΙΟΠΟΙΕΙ "ΠΑΙΚΤΕΣ-ΣΗΜΑΙΕΣ"

Σου λέει ότι αυτός είναι ο παίκτης-σημαία της ομαδάρας μου. Ο παίκτης που δικαιώνει την ένταξή μου σ’αυτή την ομαδάρα. Οπαδός είναι και στο φινάλε και γαμώ το στανιό μου, σου λέει, έχω ανάγκη από ένα σύμβολο, ένα πρότυπο να με εμπνέει.

Η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, η μετατροπή του σωματείου σε επιχείρηση, δεν ακύρωσε ποτέ τη φύση του αθλητισμού, που ενέχει το ηρωϊκό, το επικό στοιχείο. Και, κυρίως, την επιθυμία ο παίκτης να’ναι δικός μας. Αφοσιωμένος, αν είναι δυνατόν, μια ζωή στην ομαδάρα.

Τι πουλάει η ομάδα; Ποιο είναι το προϊόν της. Υπεράνω του καλού ποδοσφαίρου, του ποιοτικού και θεαματικού, αυτό που δένει αμετάκλητα τον οπαδό με την ομάδα είναι το συναίσθημα.

Η πουτάνα η ζωή δηλητηριάζει την αγιοποίηση, τη συμβολοποίηση ποδοσφαιριστών, ακόμα και σε εποχές ερασιτεχνισμού. Ο Γιώργος Κούδας «πρόδωσε» τον ΠΑΟΚ για τον Ολυμπιακό. Ο Γιώργος Σιδέρης εγκατέλειψε τον Ολυμπιακό κι έγινε ο πρώτος ποδοσφαιρικός μετανάστης στο εξωτερικό. Ο Δομάζος φόρεσε και τη φανέλλα της ΑΕΚ. Ο Παπαϊωάννου, ο άλλος μέγας Μίμης, διέκοψε την καριέρα του στη μπάλλα κι έκανε περιοδεία σαν τραγουδιστής με Καζαντζίδη, Μαρινέλλα στη Γερμανία. Όλοι τους είχαν προβλήματα οικονομικά με τις διοικήσεις των ομάδων.

Ο Σαραβάκος υπέγραψε στον βρώμικο Ολυμπιακό του Κοσκωτά, όπως ο Δεληκάρης στον Παναθηναϊκό του «παραγκάρχη» Μαντζαβελάκη. Ο Νίκος Γκάλης δεν τελείωσε τη ζωή του στα γήπεδα με τον Άρη, είχε μεταβεί στον Παναθηναϊκό.

Το έγραφε από την πρώτη ημέρα που έσκασε μύτη ο αποδυτηριάκιας. Οι αθλητές είναι οι πρωταγωνιστές του θεάτρου, αλλά οι μαλάκες οι πρόεδροι είναι οι θεατρώνες. Δεν έχουν διδαχθεί το πρώτο μάθημα.

Όπως το παπαδαριό πουλάει το παραμύθι του αγιοποιώντας κάποιους, έτσι και οι παετζήδες οφείλουν να προστατεύουν εκείνους τους παίκτες οι οποίοι μπορούν να λειτουργήσουν σαν «σημαίες».