ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Συνάντησα τυχαία έναν παλιόφιλο, 55άρη παρέα με τον 20χρονο γιο του. Είπαμε να πιούμε έναν καφέ μαζύ, να τα πούμε μετά από χρόνια. Τελικά η συνάντηση κράτησε περισσότερο από μιάμισυ ώρα. Τι είδα; Δυο άνθρωποι που τους χωρίζει μια γενηά στο θέμα Ολυμπιακόςήταν ίδια μυαλά. Τους άπλωσα ένα μισοσέντονο για τη θρυλάρα τους με αφορμή τα 91 χρόνια από την ίδρυσή της, σα σήμερα 10 Μαρτίου, το 1925.

Ολυμπιακός, ρε. Ο-λυ-μπι-α-κός. Το λες, το φωνάζεις και γεμίζει ο στόμας σου. Πώς θα το κάνουμε. Είναι και το όνομα. Δεν μπορείς να γίνεις ο θρύλος, αν δεν διαθέτεις όνομα, που ο άλλος το βάζει εύκολα στη γλώσσα και αυτό του χώνεται βαθειά στο μυαλό. Άλλο Ηρακλής, Παναθηναϊκός, Πανιώνιος, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, ΟΦΗ, Άρης, δεν έχουν τον ηχητικό μαγνητισμό που κουβαλά η λέξη «Ολυμπιακός» και δεν εκπέμπουν την ίδια συναισθηματική φόρτιση που σε σκλαβώνει.

Δεν είναι τα περισσότερα πρωταθλήματα που έχει πάρει ο Ολυμπιακός. Είναι, επιμένω, και το όνομα. Άλλο να σε φωνάζουν από πιτσιρικά Αλέξανδρο κι άλλο Αλέκο. Έτσι είναι. Όταν μια ζωή ακούς να σε λένε Μήτσο κι όχι Δημήτριο, πολύ δύσκολα να γίνεις κάτι ξεχωριστό. Σου διαμορφώνει τη σχετική ψυχολογία, όχι το πώς σε βάπτισαν, αλλά το πώς σε αποκαλούν.

Έτσι είναι. Όταν σε λένε Σάκη, Μάκη, Βάκη, τι μπορείς να γίνεις; Κανένας υδραυλικός, ηλεκτρολόγος και ποτέ γλύπτης, δικηγόρος. Κι αν σε λένε Κούλη, Ρούλη, Νούλη, θα γίνεις κομμωτής, ταξιτζής ή, τηλεπαρουσιαστής σε κανάλι της αρπακτής.

Ο-λυ-μπι-α-κός, ρε. Θρύλος, ρε. Αρρώστεια, σύφιλη. Το χειρότερο AIDS. Αυτό είναι ο Ολυμπιακός.

Ολυμπιακός είναι ζεϊμπέκικο, είναι τσατζήκι, χασίσι, είναι τσαμπουκάς, μαγκιά, είναι θέατρο σκιών ο Καραγκιόζης, ασβεστωμένη αυλή, συνοικία το Όνειρο, όλα αυτά είναι και φτώχεια και καλή καρδιά. Αυτά συμβολίζει ο Ολυμπιακός κι όχι ντίσκο, μανεκέν, αρώματα, Μύκονο, Πλάκα, παραλία. Θάλασσα έχει ο Ολυμπιακός, αλλά όχι παραλία. Μιλάμε για λιμάνι, κύριος. Για Πασαλιμάνι και ιχθυόσκαλα, μέσα και η λαχαναγορά.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Ο Ολυμπιακός ως ιδέα δεν εκφράζει τον σπόρτσμαν, τον θιασώτη της αθλητικής ιδέας, τον πλουτοκράτη, τον κατεστημένο, τον βολεμένο. Όχι,βέβαια. Δεν λέμε τώρα τι πράγματι είναι και τι δεν είναι ο Ολυμπιακός. Λέμε τι συμβολίζει. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Λοιπόν. Όλοι οι άλλοι μπορεί να ενδιαφέρονται και να υποστηρίζουν τη δική τους ομάδα, αλλά δεν θα την αγαπάνε με το μοναδικό πάθος του οπαδού του Ολυμπιακού, ο οποίος δεν βάζει τίποτα άλλο πάνω από την τρέλλα του, τον Ολυμπιακό.

Αν πηγαίνει καλά ο Ολυμπιακός, τότε η ζωή του γάβρου είναι τρισευτυχισμένη, έστω κι αν οι δουλειές του δεν πάνε καλά κι έχει προβλήματα οικογενειακά, σεξουαλικά, αισθηματικά. Στα παπάρια του. Ο Ολυμπιακός τον ανεβάζει, τον φτιάχνει όσο κανένα άλλο αφροδισιακό. Τον εργάτη, τον υπάλληλο, τον μικροεπαγγελματία, τον λαχαναγορίτη.

Να, γιατί ο Ολυμπιακός, και ειδικά ο Ολυμπιακός, είναι κοινωνικό φαινόμενο. Διότι, κάποια εποχή, όλοι οι ολυμπιακοί, δηλαδή οι μισοί Έλληνες, δεν μπορούσαν να δουλέψουν ήρεμα, να παράξουν, όταν η ομάδα τους δεν πάει καλά.Εντάξει, θα στεναχωρηθεί και ο βάζελος και το χανούμι αν χάσουν πρωτάθλημα, αλλά δεν θα τα βάψουν μαύρα..
Δεν θα τους εκτροχιάσει τη ζωή. Μιλάμε για μάζες, όχι μεμονωμένες, όχι μικρές ποσότητες οπαδών σε ακραίους βαθμούς που βρίσκεις σ' όλες τις ομάδες.

Η εποχή Κόκκαλη, καπάκι κι εκείνη του Μαρινάκη απειλεί να εκτροχιάσει, να αλλοτριωθεί την κουλτούρα του γάβρου, αν βέβαια συνεχιστεί η μοναξιά της κορυφής. Να μην έχει αντίπαλο. Να μη βλέπει απέναντί του κανέναν. Μόνο ένα σωσίβιο τον γλυτώνει. Η Ευρώπη. Η διάκριση στην Ευρώπη. Το κάτι παραπάνω στην Ευρώπη.

Διαβάστε ακόμα:

Ετσι έγινε θρύλος, ο Ολυμπιακός, ρε