ΑΝΤΡΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Αν το γήπεδο μιας ομάδας είναι ο Ναός της, τότε τα αποδυτήρια της είναι το ιερό της εκκλησίας. Εκεί, στα αποδυτήρια κτίζεται η αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας και μεταβιβάζεται κληρονομικά το πνεύμα της. Δεν είναι τυχαίο που η αυτού εξοχότης μου αυτοαποκαλέστηκε αποδυτηριάκιας.

Τα ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει από επιχειρηματίες της μπάλας. Οι προεδράρες πουλάνε αγαπητηλίκι, και πορτοφολίκι, και αδιαφορούν εντελώς να κατοχυρώσουν την ιδιαιτερότητα και τη λαϊκότητα της ομαδάρας τους. Να τονίσουν την ταυτότητα, τη φυσιογνωμία της όπως την πέρασε στη συλλογική μνήμη η παράδοση, το παρελθόν κάθε ομάδας.

Το πρώτο που όφειλε να ασχοληθεί ο μεγαλομέτοχος ήταν το ύφος των αποδυτηρίων, το look να το πούμε στη γλώσσα της εποχής. Στους τοίχους π.χ. να υπάρχουν οι μορφές των παλιών και λατρεμένων της εξέδρας ποδοσφαιριστών. Να μπαίνει μέσα στα αποδυτήρια ο ξένος παίκτης, ο από μεταγραφή, και να ανατριχιάζει. Να τον πιάνει ένα δέος.

Η ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων να «λέει» στον καινούργιο παίκτη ότι Ήρθες σε κλαμπ με αξίες που τις φωτίζει η Ιστορία του κλαμπ, αυτή την φανέλα την έχουν φορέσει παίκτες με αρετές ανδρείας.

Σε κάποιες ομάδες του εξωτερικού, ιδιαίτερα στην Αγγλία, π.χ. στο Ανφηλντ της Λίβερπουλ, τα αποδυτήρια μοιάζουν με στοιχειωμένο άντρο ποδοσφαιρικής θρησκείας, που κυκλοφορούν τα φαντάσματα ημίθεων παικταράδων του παρελθόντος.

Υπ' όψιν ότι ως κλειστή στοά λειτουργούσαν τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού την εποχή του Ανδρέα Μουράτη (φωτό), τα χρόνια εκείνα που κτίστηκε ο μύθος και η αλήθεια της λαϊκής ομάδας, της ομάδας της εργατιάς.

Διαβάστε ακόμα:

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε στα ίδια χώματα