ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ «ΣΩΤΗΡΙΑ» ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ

Δεν θα προκαλούσε καμμία έκπληξη αν διαβάζαμε κάθε ημέρα στις εφημερίδες για μία νέα συγχώνευση. Δύο ομάδες να ενωθούν εις σάρκαν μία. Σε μία εταιρεία. Σ’ένα όνομα. Και τότε θα λέγαμε, κάτι καλό προσέφερε η οικονομική κρίση, που βέβαια ακούμπησε και το ποδόσφαιρο.

Νόμος της ζωής είναι η συγχώνευση. Αυτό που γίνεται στην οικονομία. Η μεγάλη εταιρεία θα καταπιεί τη μικρή. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ή, εσύ θα εξαγοράσεις τον ανταγωνιστή σου ή, εκείνος θα σε κάνει μαμ. Διαφορετικά ένας μεγαλύτερος αντίπαλος θα εξαφανίσει από το χάρτη και τους δυο.

Και πριν τη δικτατορία γινόντουσαν συγχωνεύσεις στο ποδόσφαιρο. Οι διοικήσεις δύο ομάδων τα έβρισκαν και με απόφαση των συνελεύσεων τους προχωρούσαν σε μία «αξιοπρεπή» εξαφάνιση της μιας ομάδας. Ο Ασλανίδης από το 1967 στο στυλ αποφασίζομεν και διατάσσομεν έκανε πολλές συγχωνεύσεις.

Δεν ακούω συγχωνεύσεις! Τόσες όσες επιβάλλουν οι δύσκολοι καιροί. Δεν είναι ηρωϊσμός η αυτοκτονική πορεία μιας ομάδας όταν το πρωτάθλημα, σε όποια κατηγορία, δεν μπορεί να την συντηρήσει.