ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΦΟΛΑΣ

Ο γνωστός Ολυμπιακός και στη Λιβαδειά. Δεν βλεπόταν. Βρέθηκε σε μια φτωχογειτονιά, μίζερη, άσχημη, κακοτράχαλη και επιτόπου προσαρμόστηκε, έγινε ένα με το περιβάλλον. Το κατώτερο απ’ αυτόν περιβάλλον. Και κάποιοι, δυστυχώς νεαρής ηλικίας, ένοιωσαν τρισευτυχισμένοι που η ομαδάρα έριξε πεντάρα στον «αντίπαλο» Λεβαδειακό.

Ελλάς Ελλήνων Ολυμπιακών. Δηλαδή; Αν υπάρχει μια ομάδα που πράγματι περισσότερο από κάθε άλλη εκφράζει τον σημερινό νεοέλληνα, όχι μόνον ποδοσφαιρικά, αυτή είναι ο Ολυμπιακός. Είναι η «μεγάλη» ομάδα που βολεύεται σε μικρό και κοντό και νοσηρό περίγυρο.

Σ’ ένα ολόκληρο ημίχρονο, το πρώτο, κατέβηκε μετά χαράς στα στάνταρ του Λεβαδειακού ο Ολυμπιακός. Άσχετος, βαρετός, αντιποδοσφαιρικός Ολυμπιακός.

Αντίθετα, ένας άλλος Ολυμπιακός, συντεταγμένος και πειθαρχημένος, με ποιότητα και στόχους, όχι όπως κάτσει και τη σιγουριά ότι στο τέλος θα το πάρουμε το τρίποντο, θα επέβαλλε άλλους όρους στο παιχνίδι. Και, κυρίως, θα παρέσυρε τον υποδεέστερο Λεβαδειακό, θα τον ανέβαζε.

Ένας άλλος Ολυμπιακός, όχι αυτός ο αέρα πατέρα, θα έδειχνε το δρόμο και στους προλετάριους του πρωταθλήματος, στο δρόμο για το ποδόσφαιρο της υγείας και του θεάματος. Όχι το δρόμο της ποδοσφαιρικής λεχριτοσύνης.