ΚΑΘΗΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΕΙΑΝΟΙ

Ο Άρης είναι εταιρεία. Είναι και ιδέα, και ιδεολογία, και θρησκεία. Είναι ό,τι μπορεί να ζωγραφίσει στο μυαλό του για την ομαδάρα του ο οπαδός.

Η ομάδα, όμως, είναι και μπίζνες. Έσοδα, έξοδα, κεφάλαιο κίνησης. Η χασούρα επιτόπου στην πέφτει αν κάνει αταξίες στη διαχείριση. Και το μάνατζμεντ θέλει τον μάστορά του. Καμμία σχέση με το φίλαθλο, τον εραστή της ομάδας.

Κακώς το κομμάτι το ψυχρό, όχι το συναισθηματικό, το πήραν επάνω τους οι συνδεσμίτες, οι οργανωμένοι, η κοινωνία των μελών κι άλλοι τέτοιοι περίεργοι. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Γίνονται, άλλα σ’ άλλες κοινωνίες, όχι στην Ελλάδα.

Να προσγειωθούν τα αρειανά στη ζοφερή πραγματικότητα. Νόμος αυτός. Έτσι το βλέπει ο αποδυτηριάκιας. Αυτοί είμαστε. Εκεί έφθασε η ομάδα. Τι κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε.
       
Είπαμε. Το πρώτο, να χωνέψουν σε ποιο λούκι έπεσε η ομάδα. Το δεύτερο, να βρεθεί ο άνθρωπος. Ο σωστός άνθρωπος. Δεν είναι απαραίτητο να έχει φαρδειές τσέπες. Αρκεί να έχει πάθει πυρετό, δηλαδή να καίγεται από τα προσωπικά κίνητρα με τον Άρη. Άλλοίμονο και αν αρνηθούμε ότι το μέγεθος Άρης δεν μαγνητίζει.

Πώς να πλησιάσει ο κατάλληλος άνθρωπος όταν δεν κάτσουν στη άκρη όλοι όσοι αγαπούν την ομάδα; Δώστε το μαγαζί, την εταιρεία σε τεχνοκράτη. Δεν μπορεί να μην υπάρχει ο κατάλληλος σε τόσους χιλιάδες αρειανούς.