ΜΗΝ ΠΟΝΤΑΡΕΙ ΠΑΛΙ ΣΕ «ΑΛΛΟΥΣ» Ο ΑΡΗΣ

Σε δραματική κατάσταση, πέρα από την οικονομική, βρισκόταν ο Άρης την περασμένη σαιζόν. Μιλάμε αγωνιστικά. Φρέσκα είναι τα πράγματα και τα καλοθυμόμαστε.
 
Τελικά, η ομάδα γλύτωσε. Η αποφυγή του υποβιβασμού δεν ήταν του Άρη επιτυχία. Δεν έφθασε ο ίδιος στη λύτρωσή του. Με το απίθανο «2» στο Περιστέρι ήρθε η σωτηρία.
 
Έγινε κάτι βρώμικο; Σε καμμία περίπτωση. Δούλεψε κάτι ανομολόγητο; Είπαμε. Ο Ατρόμητος έχασε «καθαρά». Δηλαδή; Δεν είναι ικανός να κερδίσει ανώτερο αντίπαλο εκτός έδρας αυτός ο Άρης. Να, γιατί λέμε ότι δεν σώθηκε μόνος του.
 
Δεν συνέβη τίποτα ύποπτο. Καμμία περίεργη συμφωνία. Όχι. Ο Ατρόμητος απλά είχε μία παθητική, μία μοιρολατρική στάση. Γιατί;
 
Το όνομα «Άρης» εμπνέει σεβασμό. Και συμπάθεια. Δεν είναι εύκολο να σε ρίξει ο άλλος. Να μείνει ότι εμείς τον υποβιβάσαμε, εμείς του δώσαμε την τελειωτική. Άσε το ψηστήρι, το παρακάλι που πέφτει στη διάρκεια του αγώνα από τους έχοντες ανάγκη παίκτες προς τους αδιάφορους συναδέλφους τους.
 
Ο Άρης για να παραμείνει στην κατηγορία χρειάζεται να αντλήσει δυνάμεις από τον εαυτό του. Δεν τις έχει. Όσες έχει. Μην περιμένει πάλι βοήθεια από τους άλλους. Στο φινάλε όταν ο ίδιος ο Άρης με την παρουσία του στα γήπεδα απαξιώνει το ιστορικά «ειδικό βάρος» του, πώς να έχει απαίτηση να τον ξαναδούν με καλό μάτι;