Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ 'ΣΑΙ ΑΕΚ ΣΤΗ Γ' ΕΘΝΙΚΗ

Κι όμως, έτσι είναι. Επειδή έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος, από την εποχή του Αδάμ. Τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσα στο δίποδο και στα απ’ έξω του. Όπως τον έφτιαξε με χώμα και λασπόνερα έτσι όρθιος μαλάκας κυκλοφορεί στους αιώνες. Κι ας τον λένε το τέλειον ον της Δημιουργίας. Παραμύθι φούρναρης.

Το δίποδο είναι ένα κατασκεύασμα για μεγάλα πράγματα, για μεγάλα επιτεύγματα, για μεγάλα εγκλήματα, όπως και να πάρει θέση κατ’ ευθείαν στο σκυλολόϊ της Θύρας, της ομαδάρας του.

Πιάσε φάση εξαντρίκ. Ο Ολυμπιακός, ο απόλυτος κυρίαρχος, και με την ευκαιρία να σημειώσω ότι παραμένει το μοναδικό φαβορί για τον τίτλο, είναι για να τον κλαίνε οι ρέγγες. Τουλάχιστον με την Παρί Σαιν Ζερμαίν έπιασε ένα ημίχρονο. Στο Αγρίνιο ο θρύλος ήταν ο γνωστός Ολυμπιακός. Η δυστυχία. Τέτοια «προσφορά» στους γάβρους είναι ό,τι χειρώτερο.

Ο οπαδισμός δικαιώνεται όταν η ομάδα σε ενθουσιάζει. Όπως κι όταν σε κάνει να πονάς, να υποφέρεις. Ναι, η ψυχή του οπαδού έχει ανάγκη και την πίκρα που του «χαρίζει» η ομάδα, άσε ότι κάποιοι δεν θα το παραδεχθούν. Δένεσαι συναισθηματικά περισσότερο όταν η ομάδα σου σε στεναχωρεί.

Αυτός, όμως, ο Ολυμπιακός προκαλεί την απογοήτευση. Απονευρώνει τους οπαδούς του. Ούτε τους φαρμακώνει, ούτε τους στέλνει στον ουρανό.

Απεναντίας, την ευτυχία τη συναντάς στους αεκτζήδες. Τι είναι αυτό το πράμα. Πετάνε οι άνθρωποι. Βρίσκονται στην κόλαση, παίζουν με ομάδες γειτονιάς, προαστιακές, επαρχιακές, και είναι τρισευτυχισμένοι. Επειδή θα αναβαθμισθούν. Θα επανέλθουν και θα τους πάρουν ολωνών τα σώβρακα. Επειδή θα αφήσουν πίσω την χρεοκοπία και την ανυποληψία που βίωσαν. Μια ζωή, τα τελευταία χρόνια, πάνω στο ψέμα. Στο παραμύθι ότι ήταν ακόμα ΑΕΚ.
      
Η ΑΕΚ η πραγματική θα ’ναι αυτή που θα επιστρέψει. Αυτό σκέπτονται και έχουν ανέβει στο μαγικό χαλί.