Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΓΑΒΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΑΖΕΛΟΥ

Ο παληός ο γάβρος νοιώθει ένα σεβασμό για τον Παναθηναϊκό. Αποδυτηριάκιας μιλάει. Οι Ολυμπιακοί τις πρώτες μεταπολεμικές σειρές ανεγνώριζαν σαν ισότιμο αντίπαλο τους τον Παναθηναϊκό. Μόνον τον Παναθηναϊκό. Γι’ αυτούς η ΑΕΚ ήταν δευτεράτζα. Ό,τι λέω.

Περισσότερο ακριβής θα ήμουν αν έγραφα ότι ο γνήσιος οπαδός του Ολυμπιακού, όχι αυτός της τελευταίας γενηάς, αισθάνεται ένα δέος για τον αντίπαλο. Ένας είναι ο αντίπαλος. Ο αιώνιος. Ο Παναθηναϊκός.

Απεναντίας, ο Παναθηναϊκός δεν κρύβει μια περιφρόνηση για τον Ολυμπιακό. Στα όρια της αποστροφής. Της αηδίας. Στη συνείδηση του βάζελου είναι φωληασμένη κάποια απαξίωση για τον γάβρο. Ό,τι λέω.

Αντίθετα, στον γάβρο λειτουργεί ένας φόβος κληρονομικός για τον βαζελίνα. Επειδή είναι πεπεισμένος ότι ο Παναθηναϊκός διατηρεί μια υπεροχή στο παρασκήνιο. Στη σχέση με τον κρατισμό.

Αυτά, βέβαια, ανετράπησαν όταν ο αρχιδιαπλεκόμενος Κόκκαλης, με την παθητική στάση της οικογένειας Βαρδινογιάννη, έβγαλε τα τανκ σε μια νύχτα και χουντοκράτησε το ποδόσφαιρο.
Δώδεκα πρωταθλήματα σε 14 χρόνια. Τελειώσαμε, είπε ο Κόκκαλης, εγώ είμαι το κράτος, εγώ και το παρακράτος. Και το είπε αυτό με το αριστερό χέρι στα πακέτα.

Επί δυναστείας Κόκκαλη ο γάβρος, που για δεκαετίες κυκλοφορούσε τρισευτυχισμένος με την κλάψα του ακούγοντας Στέλιο Καζαντζίδη, μπερδεύτηκε, μεταλλάχθηκε από το lifestyle και το λούστρο αλά Πέτρος Κωστόπουλος, Θέμος Αναστασιάδης, μια άλλη κοσμικίζουσα οπαδική σχολή γαβροφροσύνης.

Γράφω τούτες τις αράδες με αφορμή τη δήλωση του Σάββα Θεοδωρίδη. «Εξακολουθώ να θεωρώ μεγάλη ομάδα τον Παναθηναϊκό». Είναι μαλάκες όσοι θαρρούν ότι πουλάει μούσι ο τερματοφύλακας, τραμπούκος αθεράπευτος σα γάβρος, κατ’ εξοχή αντι-Παναθηναϊκός.

Η δήλωση του Σάββα εκφράζει τον βαθύτατο ρομαντισμό στο ψυχογράφημα του γάβρου, που γι’ αυτόν ο Παναθηναϊκός θα είναι πάντα αυτό που ήταν. Με κεφαλαία γράμματα ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.