ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΣΑΜΑΡΑΣ, ΑΛΑΦΟΥΖΟΣ, ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ ΜΕ ΤΑ ΔΩΡΑ

Πρόσεξε φάση. Δραματικά στόρυ που προσφέρονται για μάπες στα αυτιά. Και επιθεωρησιακά νούμερα.

Γιώργος Παπανδρέου, μας ζαλίζει τον έρωτα, προεκλογικά το 2007, ότι υπάρχει χαρτί στο δημόσιο ταμείο. Ας αφήσει τα σάπια ο αντιλαϊκός Καραμανλής. Ψηφίστε εμένα και θα καθαρίσω. Μόκο όλοι οι μεγαλοπιστολάδες του ΠΑΣΟΚ. Μούγκα.

Παίρνει το μαγαζί ο Γιώργος και βλέπει άδειο το συρτάρι. Ξανακυττάει, χώνει πιο βαθειά το χέρι και μόνο αράχνες πιάνει. Δεν υπάρχει ούτε μαντήλι να κλάψει. Τι έπρεπε να κάνει, σα σοβαρός, αξιοπρεπής άνθρωπος;

Συγνώμην, έκανα γκέλα. Νόμιζα ότι υπήρχαν λεφτά, παραιτούμαι. Δεν είμαι ο γιος του Πάρτα Όλα, ούτε έχω την ευλογία του πρωτομάγου της Βομβάης. Έτσι είναι. Ήλπιζε ο Νο3 Παπανδρέου ότι θα τα καταφέρει με γεμάτο το ταμείο. Αφού δεν υπάρχει σάλιο, τι να κάτσει να κάνει;

Αντώνης Σαμαράς. Προεκλογικά, σε δυο πράγματα επέμεινε. Άσε τη γυριστή που έκανε, από αντιμνημονιακός σε μνημονιακός. Το ξεχνάμε. Έλεγε, λοιπόν, ο πρόεδρος της ΝΔ. Ένα, δεν θα συνεργαστώ με το ΠΑΣΟΚ. Δυο, θέλω πλειοψηφία.

Δεν του έδωσε αυτοδυναμία ο λαός. Γιατί ανέλαβε ο Σαμαράς; Και γιατί τακίμιασε με τον «αιώνιο αντίπαλο», το ΠΑΣΟΚ;

Δεν το καταλαβαίνω. Αφού δεν είναι ήρωες, ούτε ταχυδακτυλουργοί να βγάλουν κουνέλια από το καπέλο. Γιατί, λοιπόν, δεν αφήνουν να αναλαμβάνει ένας άλλος; Στο φινάλε δεν είναι υποχρεωμένοι να το παίζουν Σούπερμαν, Σπάιντερμαν, Χάρυ Πότερ και σία.

Γιάννης Αλαφούζος. Άλλος μάγος. Αναλαμβάνει ένα καταχρεωμένο μαγαζί, τον Παναθηναϊκό. Δεν υπάρχει πρόβλημα, σου λέει. Θα στηριχθώ στα λεφτά του παναθηναϊκού λαού. Στη λαϊκή βάση της ομάδας. Δεν έχουμε ανάγκη κανένα. Φοβερά πράγματα.

Ο λαός μαθημένος αιώνες να περιμένει τον μεσία, μια ζωή φώναζε «Παύλε θεέ, πάρε την ΠΑΕ». Να βάλει το χέρι στη τσέπη ο λαός; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Πράγματι, ο λαός του Παναθηναϊκού δεν ανταποκρίθηκε στο βαθμό που περίμενε ο Αλαφούζος. Ο οποίος, όμως, παρέμενε στο πηδάλιο και πιθανόν όταν παραδώσει την ομάδα αυτή να έχει μεγαλύτερα χρέη.