Ο ΜΗΤΡΟΓΛΟΥ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΟΧΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ
Μιλάμε πολιτικά. Δεν έχουν να μας πουν τίποτα η Βουλή και τα κόμματα. Είμεθα σοβαροί, σκεπτόμενοι. Την αλήθεια της ζωής, το φως στις επιλογές μας θα το πάρουμε από το γήπεδο.
Η εθνική Ελλάδος, χώρας μικρής και ασήμαντης ποδοσφαιρικά, μία ομάδα ανίκανη να παίξει μπάλλα της προκοπής, κατάφερε για μία ακόμα φορά να δηλώσει παρούσα στα τελικά των κορυφαίων διοργανώσεων.
Δεν αγνοούμε τα γεγονότα. Δεν μιλάμε για μία τυχαία, συμπτωματική επιτυχία. Έχεις να κάνεις με σερί. Αυτό είναι το γεγονός. Μετά το θρίαμβο του 2004, την κατάκτηση της πρωτιάς στην Ευρώπη, ανέλπιστο σε κάθε περίπτωση, μία εθνική ομάδα που δεν βλέπεται, καταφέρνει να προκριθεί στα τέσσερα από τα πέντε ραντεβού των ισχυρώτερων ποδοσφαιρικών δυνάμεων του κόσμου (2008, 2010, 2012, 2014).
Ποια είναι η εξήγηση, σε τούτο σε παγκόσμιο φαινόμενο; Είπαμε. Μιλάμε πολιτικά. Αν δούμε το έργο ποδοσφαιρικά, οπαδικά, την κάτσαμε τη βάρκα.
Ο Τσίπρας λέει είμαι αριστερός. Ανέκδοτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει θέλουμε κυβέρνηση της αριστεράς. Οι άνθρωποι είναι για φασίνες. Κανένα πρόβλημα να μιλάει ο Τσίπρας στην παρέα του. Όταν μιλάς στον κόσμο, όταν απευθύνεσαι στον φουκαρά τον κοσμάκη, θα του πεις «Είμαι σαν τον Μήτρογλου. Όταν πάρω την πάσα θα σκοράρω».
Ο κόσμος δεν είναι αριστερός. Ούτε δεξιός. Ο Χίτλερ, αν τον παραμυθιάσει, ο Φραγκενστάιν, το τέρας Κιγκ Κογκ, ο κόσμος στην απελπισία του θα τον ψηφίσει.
Ο φαιδρός και επικίνδυνος Τσίπρας μιλάει για μία Ευρώπη της αριστεράς. Μία Ευρώπη των λαών. Η εθνική Ελλάδος τι λέει, στην πράξη; Στα ίσα. Προκλητικά στο λένε οι διεθνείς. Είμαστε μικρή ομάδα, το ξέρουμε, γι’αυτό θα είμασταν οι καπετάν μαλάκες αν παίζαμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, έμπνευσης, δημιουργίας.
Αυτό λένε οι διεθνείς. Ότι έχουμε αυτογνωσία,δηλαδή. Τα δίνουμε όλα στο γήπεδο, μέγα πάθος, αλλά δεν θα χαρείτε το παιχνίδι μας, μόνο να περιμένετε το αποτέλεσμα. Αυτός είναι ο στόχος μας, η πρόκριση, όχι να αλλάξουμε τη λεχριτοσύνη του ελληνικού πρωταθλήματος, ούτε αποτελούμε πρόταση πολιτική στην Ευρώπη των μονοπωλίων.
Διαβάστε ακόμα:
Ο ασχημάντρας Μήτρογλου, ο ομορφάντρας Τσίπρας